Rrallëherë në histori trupi ka pasur përparësi dhe ka dominuar ndaj shpirtit, sikurse në ditët tona. Vështirë që ndonjëherë pasioni dhe dëshirat e pakontrolluara ta kenë pasur lirinë sikurse e kanë sot. Sa më shumë që njeriu prosperon në planin material, aq më shumë ai molepset dhe asfiksohet shpirtërisht, duke u bërë skllav i prodhimit dhe konsumit. Ai trajtohet si kafshë, si nga ana e biologëve ashtu edhe nga ana e filozofëve, kurse mendësia materialiste e kundron thjesht si një vegël dhe makinë lëvizëse.
Shpeshherë njeriu i bën padrejtësi vetes dhe e dëmton atë duke iu nënshtruar pasioneve dhe dëshirave trupore të tij. Me veprime të pamenduara mirë, ai largon dobinë dhe të mirën. Nën cytjet e djallit, egoizmi, urrejtja dhe pangopësia po e bëjnë gjithnjë e më të vështirë jetën e tij. Për rrjedhojë, në shumë shpirtra njerëzorë sundon boshllëku dhe zbrazëtia, sa kohë që çdo dispozitë islame që vjen nga Allahu i Gjithëdijshëm dhe i Gjithëmëshirshëm, janë për të mirën e njeriut. Ato synojnë pastrimin e njeriut dhe të shpirtit të tij nga çdo njollë, si dhe pajisjen e karakterit të tij me virtyte dhe cilësi pozitive. Agjërimi, pa dyshim, është i dobishëm për trupin dhe shëndetin e tij dhe motivon të falënderuarit e Allahut.
Sikurse ujërat e tokës, përrenjtë, vijat dhe lumenjtë që ndjekin një linjë drejt derdhjes në dete dhe së bashku formojnë oqeanet e pamatshme të botës, njëlloj edhe dispozitat islame synojnë që njeriu të ecë drejt vullnetit, mëshirës dhe kënaqësisë së Zotit. Adhurimet që i ka obliguar Islami, kanë për qëllim që ta mësojnë myslimanin të jetojë jetë të vërtetë dhe të pajiset me moral të mirë, pavarësisht nga kushtet dhe rrethanat, larg mëkateve që zemërojnë Krijuesin. Agjërimi është faktor i pazëvendësueshëm në edukimin moral të njeriut dhe formimin e personalitetit të tij. Pejgamberi a.s. thotë: “Essijamu Xhunnetun” (Agjërimi është mbulesë, pengesë) që do të thotë është pengesë nga gjynahu e gabimi, dhe mburojë nga zjarri i xhehenemit.
Prandaj , me të drejtë, Ramazani konsiderohet muaji i devotshmërisë, i ngritjes shpirtërore dhe i afrimit me Zotin, muaji në të cilin çdo vepër shpërblehet shumëfish, e veçanërisht agjërimi që bëhet vetëm në emër të Zotit. Në një hadith kudsi Allahu xh.sh. ka thënë: “Për çdo vepër të mirë do të jepet shpërblimi dhjetëfish e më shumë, kurse agjërimi është Imi dhe Unë do të shpërblej për të (në mënyrë të veçantë). ”
Dukuritë negative
Dukuritë negative kanë vërshuar shoqërinë tonë, për shkak se njohuritë fetare janë shumë të përcipta e sipërfaqësore. Familja jonë është në rrezik. Shoqëria jonë sot ballafaqohet jo vetëm me varfëri ekonomike, por po përjeton edhe një mjerim të madh moral. Kultura dhe tradita fetare, që e kanë mbajtur familjen të shëndetshme dhe e kanë mbrojtur nga ndikimi i kulturave të huaja e nga infektimi prej dukurive negative, kanë filluar të zbehen dhe sot asaj i kanoset rreziku i shthurjes dhe zvetënimit. Prandaj, Ramazani është rast i volitshëm që të evitojmë çdo gjë që është në kundërshtim me mësimet islame, dhe që zbeh vlerat e mirëfillta në familjet tona. Ramazani duhet të shfrytëzohet si një përvojë e papërsëritshme që të përmirësojmë gjendjen tonë jo të mirë morale, sepse “Allahu nuk e ndryshon gjendjen e një populli, derisa ata të ndryshojnë ç’kanë në vetvete. ” (Er Ra’d: 11).
Secili përgjegjës i familjes duhet të kujdeset për familjen e tij, veçanërisht në këtë muaj duke i nxitur ata të agjërojnë, të dinë rregullat e tij,
të pendohen, të falen, ta lexojnë Kur’anin dhe të shtojnë veprat e mira. Secili duhet të kultivojë tek ata ndjenjën se bindja ndaj Allahut është rruga e suksesit dhe shpëtimit në dynja dhe Ahiret. Ramazani është muaji i pendimit, i dhikrit dhe adhurimit të Allahut në çdo çast, dhe i shtimit të veprave të mira. Në të filloi zbritja e Kur’ani t fisnik, me të cilin Muhamedi a.s. u urdhërua nga Allahu që t’i ftonte njerëzit në fenë e vërtetë – në Islam. Ai është muaji i mirësive dhe i begative, muaji i shpërblimeve dhe dhuratave të pamasa: “Kush e kalon muajin e Ramazanit duke u falur gjatë natës, duke besuar fort dhe duke shpresuar shpërblim të mirë (vetëm nga Allahu), atij do t’i falen mëkatet e mëhershme”. (Buhariu dhe Muslimi)
Ramazani është si mysafir i veçantë, që gëzon zemrat dhe shpirtrat tanë duke sjellë me vete begati dhe mirësi të pamasë. Fillimi i tij është mëshirë, mesi i tij falje prej gjynaheve dhe fundi lirim nga dënimi i zjarrit. Në këtë muaj Allahu ofron favore dhe shpërblime të shumta për agjëruesit. Secili individ duhet të përgatitet që ta shtojë intensitetin e ibadetit të tij dhe t’i pakësojë sa më shumë shprehjet dhe veset e këqija. Gjatë Ramazanit kaliten shpirti dhe trupi, prandaj ai konsiderohet një shkollë hyjnore, ku individi dhe shoqëria pajisen me mësimet e tij të vlefshme, sikur janë: bindja, vullneti, këmbëngulja, qëllimi fisnik, pastrimi i vetes dhe sinqeriteti. Agjërimi i pastron zemrat që janë vend i dashurisë, mëshirës e guximit dhe kultivon tek myslimani cilësinë e vigjilencës së vazhdueshme ndaj Allahut. Ai është lartësim i shpirtit dhe ngritje drejt dëlirësisë. Ai fisnikëron shpirtrat, që janë vend i përkushtimit, devotshmërisë, nderit, moralit dhe virtyteve njerëzore: “O besimtarë! Ju është urdhëruar agjërimi, ashtu siç u ishte urdhëruar atyre para jush, që të mund të ruheni nga të këqijat.” (El Bekare: 183).
Agjërimi është një gjendje e veçantë dhe përmbajtje jo vetëm nga ushqimi e pija, duhani, marrëdhëniet intime, po edhe nga shpifja, gënjeshtra, shikimi i ndaluar dhe nga çdo gjynah. Prandaj agjërimi më shumë duhet të ndihet me zemër dhe shpirt sesa të njihet dhe të kuptohet me logjikë e arsye.
Aspekti social
Vlera dhe rëndësia e Ramazanit ngërthen jo vetëm aspektin fetar e moral, por edhe atë social.
Agjërimi, i kuptuar drejt si një institucion social, zhvillon altruizmin dhe dashurinë tek njeriu dhe edukon ndjenjën e vetëmohimit dhe sakrifikimit. Ai zhvillon ndjenjat për nevojat e të tjerëve dhe nxit për bërjen e hajrateve. Islami dëshiron të ndërtojë një njeri që sakrifikon të mirat materiale dhe jetën e tij për të mirën e shoqërisë. Pikërisht për këtë, krahas agjërimit, në këtë muaj të bekuar është bërë obligim edhe sadakai-fitri dhe preferohet dhënia e zekatit, si dhe ndihma për të varfrit. Shoqëria islame nuk bën të ketë mjerim social dhe dallime klasore. Egoizmi dhe individualizmi i skajshëm duhet të jenë të panjohur për myslimanin. Muhamedi a.s. ka thënë: “Nuk është mysliman i vërtetë ai që e ka barkun plot, kurse fqinji përkrah tij është i uritur. ” Prandaj, të gjithë myslimanët gjatë këtij muaji janë më të devotshëm, më dorëlirë dhe më modestë. Kusht për një jetë
të virtytshme dhe të moralshme, është harmonia e brendshme ndërmjet instinkteve të nevojshme dhe synimeve morale: “Allahu nuk ka nevojë për njeriun që braktis ushqimin e pijen, e nuk e braktis fjalën e keqe dhe veprën e ligë!” (Buhariu).
Agjërimi është një dhuratë e madhe hyjnore dhe burim i virtyteve të larta. Ai është e kundërta e rrymave të kohës së sotme, sepse filozofirat materialiste, që dominojnë në Lindje dhe në Perëndim, e njohin tokën, po nuk e njohin qiellin; e njohin trupin, po nuk e njohin shpirtin; e njohin dynjanë, po nuk e njohin Ahiretin. Duke mposhtur epshet që nxisin mosbindje dhe gjynahe, duke u liruar nga gjërat materiale dhe nga robërimi ndaj tyre, agjëruesi bëhet rob i vërtetë i Allahut. Me durimin e urisë e të etjes, njeriu zgjon forca të brendshme, duke zotëruar dëshirat e ulëta, sikurse janë shpërthimi i epsheve, zemërimi dhe grykësia.
Duke agjëruar, njeriu nuk e shkatërron epshin e tħ, por e mban nën kontroll. Agjërimi është një metodë e përsosur për zhvillimin e virtyteve individuale dhe për kontrollin e vetvetes. Ai synon të pasurojë shpirtin dhe zemrën me sinqeritet, mëshirë, mirësi dhe humanizëm.
Pejgamberi a.s. i përgëzonte shokët e tij për ardhjen e muajit fisnik dhe u thoshte: “Ju erdhi muaji i Ramazanit, muaji i bekuar. Allahu jua ka obliguar agjërimin e tij. Në të hapen dyert e Xhenetit, mbyllen dyert e Xhehenemit dhe lidhen shejtanët. Në të është një natë më e vlefshme se një mijë muaj, kush privohet nga e mira e saj, është privuar (prej shumë të mirave). ” Sigurisht që besimtari gëzohet për hapjen e dyerve të Xhenetit, për mbylljen e dyerve të Xhehenemit dhe për lidhjen e shejtanëve. Muhamedi a.s. ka thënë: “Edhe agjërimi, edhe Kur’ani , Ditën e Ringjalljes do të ndërmjetësojnë për besimtarin. Agjërimi do të thotë: “O Zot! Unë agjëruesin e pengova ditën nga të ngrënët, të pirët dhe nevojat e tjera të natyrshme. Pranoma ndërmjetësimin për faljen e tij!”
Edhe Kur’ani do të thotë: “O Zot! Unë lexuesin e pengova natën nga gjumi dhe pushimi: Jepmë leje të ndërhyj për faljen e tij!”
Dr. Ajni Sinani
Dituria Islame 228-229
