Palestinezët që luftojnë për jetën mes sulmeve të pabesa sioniste
Faiq Ajour qëndroi me anëtarët e tjerë të familjes pranë një makine të djegur që ishte shënjestër i një sulmi izraelit, duke pastruar mbeturinat e shpërndara dhe xhamat e thyer.
Para se të ndodhte sulmi, Faiq shkoi të blinte disa gjëra nga një tezgë perimesh aty pranë.
“Mbijetova nga një mrekulli. Sapo kalova rrugën,” tha Faiq. Ai përshkroi tronditjen dhe frikën e tij se shtëpia e tij ishte goditur nga një sulm izraelit.
Ky nuk ishte rasti, dhe ndërsa vrapoi drejt vendit të ngjarjes, e gjeti familjen e tij, fizikisht të padëmtuar. Por tre vajzat e tij të vogla po dridheshin nga frika, të shqetësuara se lufta gjenocidale e Izraelit në Gaza – e cila supozohej të pezullohej pas vendosjes së një armëpushimi në tetor – ishte rikthyer.
Izraeli ka sulmuar vazhdimisht Gazën që nga fillimi i armëpushimit, duke akuzuar grupin palestinez Hamas për shkelje të armëpushimit. Hamasi e mohon këtë, dhe palestinezët thonë se Izraeli ka përdorur forcë të tepruar që nga fillimi i armëpushimit, duke e shkelur atë 500 herë dhe duke vrarë më shumë se 342 civilë, përfshirë 67 fëmijë.
Midis 24 civilëve të vrarë në bastisjen ushtarake izraelite të së shtunës ishin pesë civilë nga pjesa e Gazës ku Faiq jeton me familjen e tij.
“Ky është një makth, jo një armëpushim,” tha Faiq. “Në një moment pas një periudhe paqeje, jeta bëhet përsëri si luftë.”
“Shih pjesë trupi, tym, xhama të thyer, njerëz të vrarë, ambulanca. Skena nga të cilat ende nuk jemi rikuperuar dhe nga të cilat ende nuk jemi rikuperuar.”
“Shpresë e humbur në gjithçka”
Që atëherë Faiq e ka zhvendosur familjen e tij nga Qyteti i Gazës në Gazën qendrore për t’i shpëtuar forcave izraelite, të gjitha në kërkim të “një sigurie që nuk ekziston”, siç e thotë ai.
Që nga tetori, ai është përpjekur të përshtatet me atë që e quan një “të ashtuquajtur armëpushim”, por thotë se ende nuk ka siguri.
“Çdo disa ditë, ka një valë bombardimesh dhe sulmesh të synuara, dhe gjithçka kthehet përmbys pa paralajmërim.”
“Jemi të rraskapitur”, shtoi ai. “Jeta në Gaza është 99 përqind e vdekur, dhe armëpushimi ishte vetëm një përqind e një përpjekjeje për ta ringjallur atë. Por kemi humbur shpresën për gjithçka.”
Faiq punonte me të atin në një dyqan rrobash, por lufta ua ka marrë gjithçka. Ai nuk mund të arrijë në shtëpinë e tij, e cila është brenda asaj që Izraeli e quan “vija e verdhë”, e cila është nën kontrollin e plotë të Izraelit, me akses të kufizuar rreptësisht për palestinezët.
“Nuk ka ndërtim, as punë, as infrastrukturë, as jetë dhe as siguri”, tha Faiq. “Pra, ku është fundi i luftës?”
“Sot unë thjesht rri në shtëpi 24 orë në ditë, dhe nuk ka asnjë shenjë jete”, shtoi ai. “Po mbijetojmë me hidhërim… Jemi në një katastrofë. Le të jetojmë… le të rihapim dyqanet tona… të rihapim kalimet… le të jetojmë jetën tonë.”
Nuk ka fazë të dytë
Çështja se çfarë do të ndodhë më pas në Gaza ende debatohet pafund, si brenda ashtu edhe jashtë enklavës palestineze.
Plani 20-pikësh i Presidentit të SHBA-së Donald Trump për Gazën tani kërkon një qeveri kalimtare teknokratike, të përbërë nga “palestinezë të kualifikuar dhe ekspertë ndërkombëtarë”, të gjithë të mbikëqyrur nga një “komitet paqeje” ndërkombëtar, i kryesuar nga vetë Trump.
Plani flet gjithashtu për një strategji zhvillimi ekonomik dhe forca ndërkombëtare stabilizimi, të gjitha të hartuara për të sinjalizuar se stabiliteti dhe progresi janë në horizont për Gazën.
Por detajet janë ende të paqarta, veçanërisht pasi SHBA-të dhe Izraeli refuzojnë çdo rol të ardhshëm për Hamasin, dhe për shkak të sasisë së madhe të shkatërrimit që Izraeli ka lënë në Gaza, që do të thotë se rindërtimi do të zgjasë me vite.
Vetë Izraeli gjithashtu ngurron të angazhohet plotësisht për t’i dhënë fund luftës.
Ahed Farwana, një analiste politike palestineze dhe eksperte për çështjet izraelite, beson se Izraeli dëshiron që gjendja aktuale e pasigurisë në Gaza të vazhdojë dhe të shmangë një tranzicion drejt rindërtimit të Rripit.
Farwana beson se sulmet e Izraelit në Gaza nuk janë vetëm një taktikë ushtarake, por pjesë e një vizioni afatgjatë për të ruajtur kaosin dhe për të shmangur çdo angazhim politik të ardhshëm.
“Netanyahu nuk dëshiron të kalojë në fazën e dytë”, tha Farwana, duke iu referuar fazës tjetër të armëpushimit, ku do të trajtoheshin çështje të ndjeshme si rindërtimi dhe administrimi i Gazës. Në vend të kësaj, ajo mendon se Izraeli po planifikon të zgjerojë zonën nën kontrollin e tij “për të marrë sa më shumë tokë të jetë e mundur nga Rripi i Gazës”.
Farwana thotë se shkalla e sulmeve izraelite në Gaza nuk ka gjasa të kthehet në atë që ishte para se të zbatohej marrëveshja.
“Situata do të mbetet e kufizuar në zgjerimin e zonës së verdhë dhe sulmet e vazhdueshme të synuara herë pas here. Mund të zgjerohet gradualisht, por jo deri në atë pikë sa të kthehet në pikën zero.” Por kjo gjendje pasigurie, tha Farëana, do të thotë që populli i Gazës në fund të fundit nuk do të jetë në gjendje të ndiejë “paqe të vërtetë”.
Është një situatë që Raghda Obeid, një nënë 32-vjeçare me katër fëmijë, e njeh shumë mirë.
Ajo ka kaluar tashmë nëpër cikle të pafundme zhvendosjeje dhe shtëpia e saj në lagjen Shujayea të qytetit të Gazës është shkatërruar plotësisht. Ajo që e frikëson më shumë tani është se lufta do të kthehet.
Raghda aktualisht jeton me familjen e saj në një tendë në pjesën perëndimore të qytetit të Gazës. Një sulm izraelit goditi zonën javën e kaluar.
“Momenti i sulmit të fundit ishte i tmerrshëm, njësoj si dita e parë e luftës”, tha Raghda, duke kujtuar sa të tmerruar ishin fëmijët e saj. “Mund ta shihnim tymin nga larg, njerëz që vraponin dhe bërtisnin nëpër rrugë, duke mbajtur të vdekurit dhe trupat e tyre të shqyer.”
“Edhe unë kisha frikë. U rrita dhe kisha frikë. Thashë: ‘Kaq ishte, lufta është kthyer dhe tani është radha jonë’”, shtoi ajo me një buzëqeshje të trishtuar.
Ashtu si shumica e popullsisë së Gazës, Raghda dhe familja e saj varen nga organizatat humanitare, duke u mbështetur tek ato për ushqim, me pak mundësi për punë në dispozicion.
Realiteti është se ata do të jetojnë në një tendë për të ardhmen e parashikueshme, duke përfshirë periudhat gjatë dimrit dhe motit të ashpër që do të sjellë.
Çdo ditë, misioni i Raghdës dhe burrit të saj është të gjejnë ushqim dhe të sjellin ujë. Fëmijët e tyre vrapojnë nga një vend në tjetrin duke kërkuar një mensë për të siguruar një vakt.
“Nuk e di se çfarë pritet prej nesh. Kanë kaluar më shumë se dy vjet dhe ne po hyjmë në të tretin, të zhvendosur dhe të shkatërruar kështu. A nuk ka zgjidhje për ne?”
“Nuk kemi të ardhura”, tha Raghda. “Jeta jonë nuk ekziston. Jetojmë me mensa për të varfrit dhe ujë. Jeta jonë është një luftë pa një luftë të vërtetë.” /tesheshi
