Nga Amal Abu Seif* | Al Jazeera
Lufta e Izraelit në Gaza nuk mori fund me tërheqjen e tankeve apo me ndaljen e avionëve të tij luftarakë. Dhjetëra mijëra njerëz janë vrarë, qindra mijëra shtëpi janë bërë gërmadha dhe rreth dy milionë banorë janë larguar me forcë nga shtëpitë e tyre. Megjithatë, rreziku më i madh mund të jetë ende përpara, sepse Izraeli synon ta vazhdojë luftën në një formë tjetër, e cila nuk kërkon më praninë e ushtrisë së tij.
Në vakumin e krijuar nga shkatërrimi i Izraelit, po shpaloset një realitet i ri i trishtë. Po shfaqen grupe të armatosura, duke shfrytëzuar kolapsin e rendit shoqëror dhe thellimin e vuajtjes së njerëzve. Këto grupe, të cilat dikur pretendonin se ishin “rezistencë” ndaj pushtuesit, po i kthejnë gjithnjë e më shumë armët e tyre kundër banorëve vendas. Në vend që të punojnë për mbrojtjen e vendit, ato po kërkojnë të imponojnë kontrollin përmes dhunës, duke e kthyer dhimbjen palestineze në një mjet fitimi për interesa fraksionale dhe politike. Gaza, për një kohë të gjatë nën rrethim, dikur jetonte në një izolim mbytës, por në thelb mbetej e sigurt brenda mureve të veta. Njerëzit i druheshin sulmeve ajrore izraelite, jo bandave kriminale apo plumbit të fqinjit. Sot, frika është shumëfishuar, si nga pushtimi, ashtu edhe nga brenda.
Vrasja e gazetarit Saleh Aljafarawi në lagjen Sabra të qytetit të Gazës është një nga shenjat më ogurzeza të kësaj faze të re. Reporteri 28-vjeçar, i cili kishte dokumentuar prej kohësh mizoritë e Izraelit në Gaza dhe ishte përballur me kërcënime të përsëritura me vdekje, u qëllua për vdekje ditë pas armëpushimit, jo nga ushtarë apo dronë izraelitë, por nga burra të armatosur palestinezë. Vrasja e tij ekspozon vazhdimin e luftës me mjete të tjera: Izraeli i ka vënë palestinezët kundër njëri-tjetrit, duke nxitur një cikël frike dhe gjakderdhjeje që i shërben okupimit të tij, edhe në mungesë të ushtarëve të tij.
Logjika e Izraelit është e qartë. Ai prej kohësh është mbështetur në një strategji të vjetër koloniale: Përça dhe sundo. Një shoqëri e konsumuar nga dhuna e brendshme nuk mund të qëndrojë e bashkuar kundër pushtuesit të saj. Duke nxitur në mënyrë cinike ngritjen e grupeve të armatosura, Izraeli arrin dy qëllime: dobëson unitetin palestinez dhe ul barrën mbi ushtrinë e tij. Ai shmang kostot direkte dhe shqyrtimin ndërkombëtar, ndërsa Gaza vazhdon të përgjaket nga brenda.
Bandat e armatosura që tani po përhapin frikë në Gaza nuk janë mbrojtës të atdheut, por bashkëpunëtorë të Izraelit, duke i shërbyer pushtimit nën një emër tjetër. Ata u fuqizuan gjatë luftës për të vepruar aty ku Izraeli nuk mund të vepronte gjithmonë hapur. Megjithatë, historia e Izraelit me palestinezët që i shërbejnë interesave të tij është e qartë: ai i përdor dhe pastaj i flak. Pasi të kenë përmbushur qëllimin e tyre, bashkëpunëtorët hidhen poshtë, çarmatosen ose shkatërrohen, të mbetur pa nder dhe pa mbrojtje. Kush e kthen armën kundër popullit të vet mund ta mendojë veten të fuqishëm, por fati i tij është gjithmonë i njëjtë: refuzim nga populli i tij, nga historia dhe madje edhe nga pushtuesi që dikur e shfrytëzoi.
Për palestinezët, pasojat janë thjesht shkatërrimtare. Çlirimi nuk mund të ndërtohet mbi frikën. Kur rezistenca humbet parimin moral, kur bëhet e padallueshme nga shtypja, ajo humbet legjitimitetin. Kauza palestineze nuk ka qenë kurrë vetëm për mbijetesën; ajo ka qenë gjithmonë për dinjitetin, drejtësinë dhe lirinë. Këto vlera nuk mund të mbijetojnë në një shoqëri ku qytetarët nuk kanë frikë vetëm nga avionët izraelitë, por edhe nga persona të armatosur vendas që tani terrorizojnë rrugët e tyre, duke u shërbyer si interesave të tyre, ashtu edhe atyre të pushtuesit. Historia e rajonit dëshmon: nga Libani në Irak, fuqitë e jashtme kanë shfrytëzuar vazhdimisht milicitë për të fragmentuar shoqëritë. Pasi të lirohen, këto forca rrallë u shërbejnë popullit të tyre; besnikëria e tyre anon drejt pushtetit fraksional, përfitimit personal ose padronëve të huaj.
Detyra përpara palestinezëve është urgjente dhe ekzistenciale: Të parandalojnë që Gaza të rrëshqasë në një tokë të sunduar nga milicitë, në vend që të jetë e bashkuar nën flamurin e çlirimit. Kjo kërkon një vullnet të fortë civil që refuzon të legjitimojë grupe të tilla, një lidership politik që e vendos unitetin kombëtar mbi interesin fraksional dhe ndërgjegjësim ndërkombëtar që okupimi shkatërron jo vetëm përmes bombave dhe rrethimit, por edhe duke grisur strukturën shoqërore dhe duke e kthyer shoqërinë në një fushë beteje konfliktesh të brendshme.
Populli i Gazës ka treguar tashmë kurajë dhe qëndrueshmëri të jashtëzakonshme. Ata kanë duruar rrethimin, bombardimet e pandërprera dhe zhvendosjen masive. Ata nuk duhet të durojnë tani poshtërimin e të qenit të sunduar nga banda të armatosura që u shërbejnë interesave të tyre ndërsa pretendojnë se veprojnë për popullin e tyre. Forca e luftës palestineze ka qëndruar gjithmonë në kthjelltësinë e saj morale, një popull që kërkon lirinë kundër çdo vështirësie. Kjo kthjelltësi nuk duhet t’u dorëzohet atyre që zëvendësojnë solidaritetin me frikën dhe drejtësinë me dominimin.
Izraeli mund të shpresojë ta zhvillojë luftën e tij me prokurë, duke imagjinuar një Gaza ku populli i saj lufton me njëri-tjetrin në vend që t’i rezistojë pushtimit. Megjithatë, palestinezët ende kanë një zgjedhje. Ata mund ta refuzojnë rrugën e milicive dhe të pohojnë se kauza e tyre është më e madhe se çdo fraksion dhe më e fortë se ata që e vendosin pushtetin mbi parimin. Rreziku i vërtetë sot nuk janë vetëm sulmet ajrore izraelite, por erozioni i vetë thelbit të nacionalizmit palestinez: bindja se çlirimi duhet t’u përkasë të gjithëve dhe nuk duhet të vijë kurrë me koston e lirisë ose dinjitetit njerëzor.
*Amal Abu Seif është një shkrimtare dhe studiuese palestineze nga Gaza.
