Në një hadith përmendet që Pejgamberi s.a.v.s. ka pyetur për një sahab të sëmurë, ndërsa ata i thanë se ka vdekur. Ai pyeti a ka thënë ai sahab diç para vdekjes, ndërsa ata i thanë se ka thënë diç por për ata nuk ka qenë e qartë. Ka thënë: “Të kisha pasur fat ta bëja këtë shumë herë . . . Të kisha pasur fat me qenë i riu . . . Të kisha pasur fat me qenë i tëri . . .”
Atëherë Pejgamberi s.a.v.s. tha: “Shoku juaj një ditë duke nxituar në xhuma e pa një të verbër i cili nuk kishte përcjellës dhe e kapi për dore dhe e dërgoi në xhami. Kur ndjeu se do të vdesë, e pa shpërblimin për këtë vepër dhe tha: – Të kisha pasur fat ta bëja këtë shumë herë.
Një mëngjes të ftohtë u nis në namaz të sabahut dhe takoi një njeri duke u ngrirë nga të ftohtit. Me vete kishte dy pallto, një të re e një të vjetër, dhe me atë të vjetrën e mbështolli njeriun që po ngrihej nga të ftohtit. Kur para vdekjes e pa shpërblimin për këtë, tha: – Të kisha pasur fat me qenë i riu.
Një ditë hyri në shtëpi dhe pyeti bashkëshorten a ka diç për të ngrënë dhe ajo ia ofroi një somun. Në atë moment, një njeri i uritur trokiti në derë dhe kërkoi diç për të ngrënë, dhe ai ia dha gjysmën e somunit. Kur para vdekjes e pa shpërblimin për këtë vepër, tha: – Të kisha pasur fat me qenë i tëri.”
Nga: Prim.dr.med.sc. Ali F. Iljazi (r.a)
