Ballina Artikuj Besnikëri në fisnikëri

Besnikëri në fisnikëri

Prof. Driton Arifi

“Le t’ia transmetojë (fjalët e mia) ai që është i pranishëm atij që mungon, sepse ndoshta ai që është i pranishëm e përcjell diturinë te dikush që do ta kuptojë më mirë sesa ky që e ka dëgjuar dhe që është i pranishëm!”. (Buhariu: 4406).

Në epokën e shpresës së venitur, e brenda nënqiellit të atdheut tonë, përveç të tjerëve, ishin edhe lapsat e guximshëm të elitës së hoxhallarëve të mirëedukuar, ata që bënë përpjekje të hedhin dritë në rrugën e një populli të molisur nga okupimi shekullor. Për një periudhë të gjatë, ata kishin ngjizur besnikërisht mesazhin e pastër të Islamit, bashkë me thirrjen e popullit tonë për liri. Frymonin me frymën e popullit, dhe dritaren e “Diturisë Islame” veç e kishin hapur për të gjithë njerëzit liridashës që guxonin të shpresonin e të shkruanin për një të ardhme më të mirë për vatanin. Kjo dritare e shpresës, në njërën anë bënte përpjekje për një vetëdijesim e përndritje fetare, ndërsa në anën tjetër hidhte hapa para në rrugën e lirisë.
E, në kapërcyell të këtij shekulli ëndrra jonë për çlirim u bë realitet. Caktimet hyjnore të Zotit tonë qenë mahnitshëm të manifestuara edhe me shkaqet njerëzore, dhe si të tilla e shuan një herë e mirë lakminë e shthurur të një shteti agresor. Që nga ajo periudhë, e cila ishte edhe pikë kthese historike, shkollarët myslimanë dhe lapsat e palodhur të “Diturisë”, por jo vetëm, kuptuan se hojet e zemrës së këtij populli duhej ta vazhdonin mbushjen me mjaltin e këndshëm të Islamit. Dhe, këtë e bënë duke u nisur nga detyrimi parimor ndaj Fjalës Hyjnore, po sigurisht edhe për të dëshmuar para miqve tanë që na dolën në ndihmë, se ky popull për lirinë e fituar ka qenë dhe mbetet gjithmonë më i denji. Kështu pra, në fletat e kësaj reviste u përvijua ai koncept i fesë hyjnore që kristalizonte parimet e besimit në një Zot, që lartësonte harmoninë fetare, po edhe që e rrëfente kujdesin e çiltër për ta ruajtur e kursyer atë nga interpretimet dhe lajthitjet e skajshme që nuk kanë burim të shëndoshë e as autentik.
Tani, kur kemi hyrë në decenien e tretë të këtij shekulli, vërejmë se sfida e edukimit të brezit të ri na thërret për përkushtim, e trendi i nëpërkëmbjes së virtyteve të moralit në shoqëri është kambanë e zhurmshme që bie pa ndalur pranë veshëve tanë. Pastaj, në këtë rend nuk mungon edhe kursi shqetësues i zbrazjes së Kosovës nëpërmes shpërnguljes së pandalshme, pa e harruar edhe kujdesin për ruajtjen e unitetit të myslimanëve. Pa dilemë, krejt këto mbesin kauza fisnike, fetare e kombëtare, njëkohësisht, e që djersën dhe ngjyrën e lapsave tanë në të ardhmen premtojnë se kanë për të na e shpenzuar pa asnjë kursim. Për shqetësimet që i ka kjo shoqëri kemi mjaft çfarë të themi. Edhe ashtu kjo revistë, preokupimet e popullit tonë i mishëroi në vete për dekada me radhë, prandaj sigurisht se do ta thotë fjalën e vet edhe më tutje, sepse inferioritetin e moskokëçarjen për brengat e shoqërisë ne nuk e kishim kurrë në gjen.
“Dituria” jonë do ta përçojë mesazhin e vet, i cili si i tillë bartë vlera për kohën tonë, madje edhe për të ardhmen. Sepse kështu ishte natyra e të gjitha mesazheve të trashëguara nga Muhamedi, a.s., të cilat ndonjëherë edhe dikur vonë u kuptuan. Ai, paqja e Zotit qoftë mbi të, na tha: “Le t’ia transmetojë (fjalët e mia) ai që është i pranishëm atij që mungon, sepse ndoshta ai që është i pranishëm e përcjell diturinë te dikush që do ta kuptojë më mirë sesa ky që e ka dëgjuar dhe që është i pranishëm!”. (Buhariu: 4406).
Në një botë që vrullshëm është nisur drejt braktisjes së leximit, dhe është zhytur në vorbullën e virtuales, kjo revistë, në hapërimin e saj të matur aspiron ta ruajë e të mbledhë rreth vetes çdo dashamir të letrave, veçanërisht atë që mjeshtërinë e penës e të shkrimit e kanë vullnet ta orientojnë kah e mira e përgjithshme.
Mbi të gjitha, siç edhe ka bërë në të kaluarën, kjo tribunë mbarëshqiptare synon ta përhapë atë që e bart si emër, “Dituri”, e cila po qe e dobishme sigurisht se do të jetë edhe “Islame”.
Zotit tonë, në këtë rrugë të dëlirë dhe në këtë amanet të ri, ia kërkojmë ndihmën dhe faqebardhësinë!

Editorial
Dituria Islame 381

Exit mobile version