Nje besimtar me emrin Thabit
Ishte duke marre abdes prane nje lumi.
I vie nje kokerr molle.
Sa e kafshon, pendohet!
Fillon te ece perpjete lumit , deri sa gjene nje vend me molle dhe aty takon nje burre.
Mollet ishit te tijat dhe i kerkon t’ia bene hallall.
Burri refuzoi dhe i tha se pranoj, vetem nese pranon te merrte per nuse bijen e tij, e cila i tha, as nuk shihte, as s’ degjonte, as nuk fliste e as nuk ecte.
Thabiti pranoi, vetem e vetem qe te pranonte hallallin.
Kur shkoi tek nusja e tij, pa se ajo shihte, degjonte, fliste dhe ecte per mrekulli.
I ati i vajzes e pa se po çuditet dhe i tha:
Me syte e saj nuk sheh haram, por meson Kur’an dhe meson hadithet e Muhamedit a.s.
Me veshe nuk degjon thashetheme as fjale te kota.
Ecen, por me kembet e saj nuk shkon ne vende te ndaluara.
Flet, por nga goja e saj nuk dalin mallkime, pergojime.
Ushqehet, por nuk ushqehet me ushqim te ndaluar.
Kisha deshire qe Allahu te ma mundesoje ta martoj me nje njeri te devotshem dhe mendoj se je ti.
Ky ishte prindi i dijetarit te madh imam Ebu Hanifes!
P.s. çka me krahasu vehten tone me ata burra, kur nuk mund te krahasohemi fare!
Nga: Ubejd Gashi
