Në mes të pluhurit që ngjall kujtime,
rrinë këmbët e kohës të thyera në heshtje.
Tokë e shenjtë, e përzier me lot dhe hekur,
flet në gjuhën e errët të mbrëmjeve të mbyllura.
Fëmijët e humbën yjet në sy,
ndërsa zjarri i pranverës u shndërrua në hi.
Një këngë e pa kënduar varet në ajër,
si një lutje e ndyrë, e mbështjellë me telat e padukshme.
Çdo gur në këtë shkrepetë e përvjetuar
mbart një emër të harruar, një frymë të shkrirë.
Valët e Detit të Vdekjes pëshpëritin
historitë e nënave që mbajnë qiellin në krah.
Ata thonë se paqja është një hije që endet,
ndërsa koha shkruan me gjak në faqet e saj.
Por në çdo çast të heshtjes, në çdo yll që shuhet,
një dorë ngre dheun për të kërkuar fytyrën e humbur.
Është vetëm era që mbart këngën e tyre tani
një melodi pa kufij, pa flamuj, pa krisma.
Dhe në mes të errësirës, një pemë e vjetër rrit rrënjë
nga gjakrat e thara, duke kërkuar diellin që s’vjen.
Fani, ne qe ndjekim hijet e këtyre ditëve të plota,
a mund të mbajmë sytë mbyllur ndaj dritës së vërtetë?
Sepse çdo plagë në tokë të Gazes është një pyetje
që kërkon përgjigje në gjuhën e botës së gjallë.
