Drama e një 11-vjeçari nga bombardimet ruse, krahasuar me llahtarat në Gaza
Parlamenti Evropian u prek nga dëshmia emocionale e 11-vjeçarit Roman Oleksiyev nga Ukraina, i cili humbi nënën e tij në një bombardim në vitin 2022, ndërsa ai vetë kaloi 100 ditë në kujdes intensiv përpara se t’i nënshtrohej më shumë se 35 operacioneve për të riparuar plagët e tij.
Fjalët e tij në Strasburg gjatë një prezantimi dokumentar për fëmijët në Ukrainë “e thyen” përkthyesin, si dhe shumë në audiencë që e dëgjuan.
Duke përshkruar atë që përjetoi në korrik 2022, Roman fillimisht tha: “Isha me nënën time në spital kur ra një bombë”.
“Kjo ishte hera e fundit që e pashë dhe i thashë lamtumirë,” vazhdoi Romani i vogël, me përkthyesin që nuk mundi t’i përcjellë fjalët e tij.
Pasi ndërhyri kolegu i përkthyesit, 11-vjeçari vazhdoi duke thënë: “E pashë nën rrënoja, i pashë flokët dhe i thashë lamtumirë. Pastaj isha në kujdes intensiv për më shumë se 100 ditë dhe iu nënshtrova 35 operacioneve të ndryshme dhe kam një rrugë drejt shërimit.”
“Kur jemi bashkë, jemi të fortë, nuk dorëzohemi kurrë dhe vazhdojmë të mbështesim Ukrainën dhe fëmijët e saj”, përfundoi ukrainasi i mitur, i cili u duartrokit.
Fëmija, i cili u plagos rëndë, kujtoi se si ai dhe nëna e tij u goditën nga një sulm rus në Vinnytsia.
Historia që u bë film
Në korrik 2022, Roman dhe nëna e tij, Halina, po prisnin takimin e tyre me mjekun në Vinnytsia, Ukrainë, kur raketat goditën klinikën.
Gjithsej 26 persona u vranë, përfshirë Halinën. Roman arriti të zvarritej nga rrënojat e ndërtesës, por me lëndime të brendshme dhe djegie në 45% të trupit të tij, perspektiva për djalin ishte e zymtë.
Për fat të mirë, brenda vetëm pak ditësh, 8-vjeçari në atë kohë u dërgua jashtë vendit për kujdes të specializuar nëpërmjet një programi evakuimi mjekësor (medevac) të zhvilluar nga Ministria e Shëndetësisë e Ukrainës në bashkëpunim dhe të mbështetur nga Organizata Botërore e Shëndetësisë, Bashkimi Evropian dhe disa shtete anëtare të OBSH-së.
Roman u dërgua në Spitalin Universitar të Dresdenit në Gjermani, me infermierin Jonathan Vinke që përshkruante kompleksitetin e operacionit delikat: “Roman ishte në gjendje kritike. Ai kishte pësuar djegie aq të rënda saqë iu desh të qetësohej dhe të vihej në frymëmarrje artificiale për të përfunduar udhëtimin nga Vinnytsia në Lviv dhe më pas të kalonte kufirin për në Rzeszow, Poloni. Kufiri u mbyll pikërisht kur po bëheshim gati të kalonim, pa asnjë paralajmërim. Kjo e bëri udhëtimin tonë rreth dy orë më të gjatë se sa pritej, në kushte më të vështira rrugore. Ambulanca duhej të ngiste ngadalë dhe me kujdes në mënyrë që të mos i shkaktonte shqetësim Romanit. Megjithatë, falë planifikimit të detajuar dhe një ekipi të shkëlqyer, Roman u dorëzua i sigurt në aeroplan.”
“Kur u zgjova, bërtita dhe erdhi një infermiere, por ajo fliste vetëm gjermanisht dhe unë nuk mund ta kuptoja”, kujton Roman. “Në fillim, nuk e dija ku isha – mendova se isha ende në Ukrainë. Pastaj pashë që isha mbështjellë me fasha dhe e kujtova të gjithë incidentin dhe kuptova se isha jashtë vendit. Isha shumë i lumtur kur mbërriti babai im.”
Historia e Romanit është bërë edhe në një film të shkurtër të quajtur “Romchyk”, bazuar në ëndrrën e tij për t’u bërë balerin.
Për pjesën më të madhe të shtrimit në spital, ukrainasi i vogël duhej të mbante një maskë të veçantë dhe fasha kompresioni për plagët e tij.
Pavarësisht frikës së mjekëve se Romani mund të mos ecte më kurrë, ai luftoi dhe ia doli mbanë me ndihmën e vallëzimit dhe fizarmonikës. Babai i tij thotë se vallëzimi e ndihmoi Romanin të përmirësonte ekuilibrin dhe forcën e muskujve, ndërsa teknika komplekse për të luajtur melodi fizarmonike përmirësoi fleksibilitetin e duarve të tij të plagosura.
Në fund të vitit 2024, Romani arriti ta hiqte maskën dhe tani është kthyer me të atin në Ukrainë, duke fituar çmimin e parë në një konkurs ndërkombëtar fizarmonike.
Eshtë padyshim e dhimbshme historia e këtij djali, vendi i të cilit është nën pushtim, nën agresion. Por krahasuar me lalhatarat e fëmijëve të Gazës, rasti i tij e humb disi peshën tragjike. Kujtojmë se vetëvrasjet që nuk po rreshtin në ushtrinë izraelite vijnë pikërisht nga shoku që kanë pësuar ushtarët në masakrat me shënjestër të posaçme fëmijët.
Dhe imagjoni sikur një nga fëmijët e Gazës, mbetur gjallë por pa gjymtyrë, të fliste në Strasburg.
