Zoti i Plotfuqishëm thotë: “Ata që besojnë dhe zemrat e të cilëve gjejnë prehje në përkujtimin e Zotit. Vërtet, në përkujtimin e Zotit zemrat gjejnë qetësim (prehje).” (Kurani 13:28)
Pejgamberi Muhamed (paqja dhe bekimet qofshin mbi të dhe familjen e tij) tha: “Vërtet, në trup (të njeriut) ka një copë mishi e cila, nëse është e shëndoshë, i gjithë trupi është i shëndoshë, dhe nëse është e prishur, i gjithë trupi është i prishur. Vërtet, ajo është zemra.” Pra, nëse zemra gjen paqe, ajo është e shëndoshë, dhe me shëndoshjen e saj, pjesa tjetër e trupit është e shëndoshë. Kështu, përkujtimi i Zotit është themeli i zemrës, dhe zemra është themeli i trupit.
🌴- Pejgamberi (paqja dhe bekimet qofshin mbi të dhe familjen e tij) tha: “Shembulli i atij që e përmend Zotin e tij dhe i atij që nuk e përmend është si i të gjallit dhe i të vdekurit.” Zemra e besimtarit gjallërohet nga përkujtimi i Zotit, dhe me jetën e zemrës, gjallërohet i gjithë trupi.
Marrëdhënia e përkujtimit me aktet e tjera të adhurimit është si marrëdhënia e një peme me tokën; një pemë nuk mund të mbillet pa tokë. Zoti i Plotfuqishëm thotë: “Dhe falni namazin që të më përkujtoni mua.”
Kur fillon namazin, adhuruesi fillon me Tekbirin (duke thënë “Allahu Ekber”). Pastaj e pason namazin e tij me “Bismillahir Rahmanir Rahim” (Në emër të Zotit, Mëshiruesit, Mëshirëplotit), Zoti i Plotfuqishëm mburret me atë person para engjëjve të Tij, duke thënë: “Robi Im më ka përkujtuar”. Përkujtimi është korniza gjithëpërfshirëse dhe mjedisi i shëndetshëm në të cilin lulëzojnë të gjitha aktet e tjera të adhurimit.
👈- Urdhri për të përkujtuar Zotin është urdhri i një të dashuruari ndaj të dashurit të tij. Nëse dikush prej nesh e do dikë, ai i kërkon atij ta përkujtojë atë – dhe Zotit i përket shembulli më i lartë – sepse përkujtimi është një shenjë dashurie; asnjë i dashuruar nuk është i pakujdesshëm ndaj të dashurit të tij. Prandaj, dijetarët thanë: “Kujtimi është flamuri i favorit hyjnor”.
Dijetari Esh- Sha’rani, Zoti e mëshiroftë thotë:
“Njerëzit janë unanimë se kujtimi i Zotit është çelësi i të padukshmes, tërheqësi i së mirës, shoqëruesi i të vetmuarve dhe flamuri i favorit hyjnor. Nuk duhet të neglizhohet, madje as në kohë pakujdesie. Edhe nëse virtyti i vetëm i kujtimit do të ishte që ai të mos jetë i kufizuar nga një kohë specifike, kjo do të ishte e mjaftueshme për nderin e tij. Zoti i Plotfuqishëm thotë: “Ata që e kujtojnë Zotin ndërsa qëndrojnë në këmbë, janë ulur dhe janë shtrirë në krahë”. Ata thanë: “Nuk ka asgjë më të shpejtë se hapja e kujtimit (të Zotit), sepse ai mbledh mendimet e shpërndara të praktikuesit të tij. Dhe kur kujtimi e pushton atë që kujton, dashuria për Emrin e të Atij që kujtohet përzihet me shpirtin e atij që kujton”. (El-Envar El-Kudsije)
Kështu, rruga drejt Zotit të Plotfuqishëm bazohet në kujtim; Fillimi i saj është kujtimi, mesi i saj është kujtimi dhe fundi i saj është kujtimi, derisa ai që kujton të shkrihet në të Vetmin që kujtohet, derisa ai të bëhet dikush që kujton në praninë dhe në mungesën e Tij, në zgjimin e tij dhe në gjumin e tij, derisa ai të shkrihet nga Ai që e kujton atë.(MV).
Prof. ass. dr. Musa Vila
