Bota po hesht, padrejtësia po ulërin. Në rrugët e shkatërruara të Gazës, pluhuri ngjitet në këmbët e zbathura dhe qielli errësohet nga hiri i shpërthimeve, nënat mbyllin sytë për herë të fundit, ndërsa duart e tyre të hapura mbeten si një lutje e ngrirë drejt qiellit. Fëmijë të vegjël, si kukulla të lagura nga gjaku, lihen pranë thasëve me miell, thasë që kurrë nuk do të hapen për ta.
Si t’i përqafoj fëmijët e mi, kur në Gaza, plumbi është përqafimi i fundit që marrin?
Si t’i shtrëngoj unë duart e tyre, kur diku tjetër një nënë i mbyll sytë fëmijës së saj për herë të fundit? Si të flas për paqe në shtëpinë time, kur shtëpitë në Gaza shndërrohen në varre pa emra!?
Gaza !
Gaza është varri i hapur i ndërgjegjes njerëzore.
Ata që shohin dhe heshtin, janë po aq fajtorë sa ata që shkrepin armët. Ata që dinë dhe nuk flasin, mbajnë në shpinë peshën e secilit fëmijë të rënë. Sepse padrejtësia e heshtur është më e rëndë se plumbi; është vrastare për shpirtin e njerëzimit.
Nuk ka më justifikime. Nuk ka më arsyetime.
Ne e dimë çfarë po ndodh. E shohim në ekranet tona, në fotot që qarkullojnë, në sytë e atyre që mbeten gjallë vetëm për të dëshmuar vdekjen. Dhe prapë, ne heshtim. E shohim botën që numëron dollarët, ndërsa në Gaza numërohen viktimat.
Kur është bërë jeta e njeriut më e lirë se plumbi që e vret?
Askush nuk ka të drejtë të hesht më!
Heshtja jonë është plumbi i dytë. Indiferenca jonë është granata që shpërthen mbi shpresën. Dhe frika jonë është pranga që lidh duart e atyre që ende luftojnë për të jetuar.
A jemi ne kaq të verbër, sa të mos shohim që çdo fëmijë i vrarë në Gaza është një vrimë në zemrën e njerëzimit?
A jemi ne kaq të shurdhër, sa të mos dëgjojmë ulërimën e nënave që thërrasin fëmijët e tyre nëpër rrënoja?
A jemi ne kaq të dobët, sa të mos guxojmë të flasim, të veprojmë, të reagojmë?
Çdo plumb i shkrehur mbi një fëmijë është një vrimë në zemrën e botës.
Çdo nënë e rrëzuar pranë derës së saj, është një thirrje për drejtësi që nuk dëgjohet.
Dhe çdo burrë që ngrihet mbi gërmadha me trupin e fëmijës së vet në duar, është një kryqëzim mes shpresës dhe pikëllimit, një pamje që duhet t’i verbojë ata që ende guxojnë të qëndrojnë indiferentë.
Nuk ka më kohë për fjalë boshe!
Boll më me konferenca pa rezultat! Boll më me deklarata diplomatike që humbasin në ajër! Boll më me duar të kryqëzuara!
Duart tona duhet të ngrihen në solidaritet. Zërat tanë duhet të bërtasin deri në qiell. Dhe zemrat tona duhet të rrahin fort për ata që s’kanë më as zë, as zemër që të rrahë.
Kur një fëmijë vritet në Gaza, fëmijëria vritet kudo. Kur një nënë bie pranë bijes së saj, çdo nënë në botë ka rënë. Dhe kur ne heshtim, ne bëhemi bashkëpunëtorë të atyre që shkrepin armët.
Ne nuk mund të jemi bashkëpunëtorë!
Ne nuk mund të jemi më spektatorë.
Jo kur gjaku i fëmijëve bëhet simbol i tregtisë së armëve.
Jo kur heshtja e kombeve matet me peshën e kontratave të naftës.
Dhe jo kur secila bombë është firmosur me emrin e një shteti që pretendon paqe dhe liri.
Prandaj, sot duhet të zgjohemi.
Sot duhet të flasim më fort se kurrë. Të ngrihemi më fuqishëm se kurrë. Të mbrojmë jetën, ta thërrasim drejtësinë, ta mbajmë llogaridhënien gjallë.
Sepse nesër mund të jetë vonë. Sepse nesër, fëmijë të tjerë do të vriten në heshtje, dhe ne do të mbajmë peshën e fajit që nuk vepruam sot.
Korab Blakaj
