Në kohën kur prijësi i besimtarëve Omer ibn Hatabi e largoi Muauijen nga posti i guvernatorit në qytetin e Himsit e zëvendësoi atë me Seid ibn Amirin. Omeri e thirri Seidin dhe i ofroi postin e guvernatorit të Himsit. Seidi e refuzoi postin dhe i tha: Aman mos më dërgo atje, sepse marrja e postit është përgjegjësi dhe fitne. Por Omeri i tha: Pasha Allahun nuk do të lejoj që të më tradhtosh. Vallë barrën e besimit dhe të kalifatit po e lë mbi shpinën time duke refuzuar postin?!” Nga këto fjalë Seidi e kuptoi se nuk duhet t’ia linte Omerit të gjithë barrën e kalifatit Omerit, prandaj edhe pranoi.
Kur Seidi bashkë me gruan e tij të sapomartuar shkoi në Siri me vete kishin një shumë të hollash që ua kishte dhënë prijësi i besimtarëve, Omeri. Gruaja e tij dëshironte që të hollat t’i shpenzonte për të blerë rroba, stoli dhe gjëra të tjera. Seidi tha: Unë kam një ide më të mirë. Duke qenë se ne jemi në një vend ku ai cili bën tregti fiton shumë unë mendoj që të hollat t’ia japim një tregtari. Gruaja ra dakord. Me një pjesë të të hollave, Seidi bleu gjërat më të domosdoshme për nevojat familjare, kurse të gjithë pjesën e mbetur ua shpërndau fukarenjve. Herë pas here gruaja e pyeste për investimin që ai kishte bërë dhe ai përgjigjej se tregtia ishte e garantuar. Derisa një ditë tek shtëpia e Seidit ishte një i afërm i tij, të cilit Seidi i kishte dhënë sadaka nga pasuria që kishte shpërndarë. Kur gruaja e Seidit e pyeti rreth pasurisë që kishte investuar, Seidi i dha të njëjtën përgjigje si zakonisht. I afërmi i Seidit buzëqeshi, buzëqeshje që e bëri gruan e Seidit të këmbëngulte për të ditur të vërtetën. Kur ajo e mori vesh të vërtetën u dëshpërua, mirëpo Seidi e qetësoi.
Njëherë kur prijësi i besimtarëve, Omeri vizitoi Himsin, disa banorë të tij iu ankuan Omerit për Seidin. Ata thanë: Ankohemi prej tij për katër gjëra: 1 – Ai nuk del tek ne vetëm pasiqë dielli të jetë ngritur lart në qiell, 2 – Natën asnjëherë nuk rri me ne, 3 – Një herë në muaj nuk del dhe 4 – Ka raste që atij i bien të fikët kur është në mesin tonë. Omeri e thirri Seidin dhe e pyeti nëse kishte përgjigje rreth ankesave. Seidi tha: E vërteta qëndron se unë jam i detyruar që t’i jap përgjigje këtyre pyetjeve, megjithëse nuk kam dëshirë që të përgjigjem. Përsa i përket ankesës së parë unë nuk kam shërbëtor në shtëpi, prandaj e ndihmoj gruan duke përgatitur bukën, falem dhe pastaj dal tek ta. Përsa i përket ankesës së dytë gjatë ditës rri me njerëzit, kurse gjatë natës rri me Zotin, përsa i përket ankesës së tretë, unë kam vetëm një palë rroba, të cilat i laj dhe pres derisa ato të thahen, kurse përsa i përket ankesës së katërt, unë kam marrë pjesë kur kurejshët e kanë varur Hubejbin dhe sa herë që më kujtohet ajo skenë më bie të fikët ngaqë nuk munda të bëj gjë për ta shpëtuar atë. Kur Omeri i dëgjoi këto fjalë tha: Shyqyr Zotit që nuk më zhgënjeve.
