Toka kurrë nuk ndalon duke na befasuar. Çdo cep i planetit ofron një lloj veçorie natyrore të pashpjegueshme.

Disa nga këto vende janë sfiduese për t’i vizituar, disa të tjera janë destinacione turistike të zëna. Këto vende misterioze i bëjnë shkencëtarët të kërkojnë përgjigjet.

Ujëvara e Gjakut, Antarctica

Photo: National Science Foundation

Shumica e njerëzve nuk mund ta kenë mundësinë që të shohin Ujëvarën e Gjakut për shkak se nuk ka shansa të shkohet deri atje pa ekuipazh special. Megjithatë, pamjet nga forografia na lënë gojëhapur, se si ka mundësi që të ketë një ujëvarë të kuqe në sipërfaqen e bardhë të mbuluar nga bora. Specialistët e borës, të njohur si Glaciologjistë, ashtu si edhe mikrobiologjistët janë munduar së tepërmi ti kuptojnë shkaqet e kësaj rrjedhe misterioze.

Ata kanë ardhur në përfundim se ajo është burimi i një lumi nëntokësor, të pasur me hekur, i cili i jep ujëvarës ngjyrën e kuqe. Por besafia nuk mbaron këtu.

Zbulimet më të fundit kanë dalur me të dhëna se ka mikroorganizma që jetojnë 1,300 kilometra nën akull, të rrethuara nga hekuri dhe sulfuri që dominojnë ujin.

Kodra magnetike, Moncton, Kanada

Photo: Parks Canada Agency

Çfarë mund ta bëjë automobilin ngjitet përpjetë kodrës pa i dhënë gaz? Një forcë magnetike nga brendësia Tokës? Diçka edhe më fantastike? Që nga vitet 1930, kur fenomeni i kodrës magnetike u zbulua, ky fenomen u promovua si një atraksion turistik, dhe ende njerëzit janë duke u përpjekur të kuptojnë enigmën e saj.

Surtsey, Islandë

Photo: Getty Images / Gerard Gery

Kur njerëzit përpiqen të ju bindin se asgjë e re nuk ka ndodhur me tokën prej se e ka krijuar Zoti, atëherë tregohuni i zgjuar dhe tregojuni se Ai bën mrekullira kur të dojë.

Ky ishull nuk ka ekzistuar fare para vitit 1963, por u krijua pas një vullkani nënujor që shpërtheu në atë kohë. Pasi vullkani nuk ishte më aktiv, rreth vitit 1967, ajo që mbeti ishte një ishull që dikur nuk ekzistonte.

Moeraki Boulders, New Zealand

Photo: Karsten Sperling

Gurët e mëdhenj sferikë – rreth 12 metra me perimetër – janë të shpërndarë në plazhin Koekohe në bregun e Ishullit Jugor të Zelandës së Re. Ata u formuan miliona vjet më parë me mbledhjen dhe forcimin e sedimenteve dhe mineraleve të detit. Ato u formuan në këtë formë simetrikisht të habitshme, rreth një bërthame që i ngjanë strukturës së perlave.

Longyearbyen, Norvegji

Photo: Chris Jackson / Getty Images

Nga muaji prill, e deri në fund të gushtit, dielli asnjëherë nuk del mbi Svalbard, një akipelag Norvegjez që shtrihet pranë Grenlandës dhe detit Arktik. Ky fenomen i habit të gjithë turistët, dhe pas dy apo tre dite, ata nuk janë në gjendje të dallojnë nëse është ora 10 e mëngjesit apo e darkës.

Pamukkale, Turqi

Photo: Getty Images

Në Turqinë jugperëndimore, ajo që duket si një peizazh me dëborë, është në të vërtetë rezultat i depozitave të karbonatit të kalciumit nga 17 burime natyrore të nxehta që janë grumbulluar gjatë mijëra viteve. Duke filluar nga fundi  i shekullit të dytë p.e.r, kjo zonë pranë rajonit Denizli, ishte destinacion për ata që kërkonin përfitimet terapeutike të ujit të pasur me minerale, temperatura e të cilit arrijnë deri në 40 gradë celsius.

Edhe sot, mund të shihni mbetjet e banjave të qytetit të lashtë Hierapolis. Nëse vizitoni Pamukkale, do të shijoni terraciat mahnitëse, shkëmbinjtë dhe ujëvarat e bardha të Pamukkales, apo i njohur ndryshe si “Pallati i Pambukut”.

Racetrack Playa, Death Valley, California

Photo: Getty Images

Si ka mundësi që gurët e zakonshëm të “lundrojnë” mbi sipërfaqen e Racetrack Playa në Parkun Kombëtar të Luginës së Vdekjes në Kaliforni?  Ky është një fakt misterioz të cilin njerëzit janë përpjekur ta zgjidhin që nga viti 1915, kur një kërkues dhe gruaja e tij vunë re se gjurmët tregonin se gurët kishin lëvizur në drejtim të tokës së thatë. Eshtë e qartë se gurët kërkonin forca tokësore për t’i zhvendosur.

Por cilat forca? Teoria mbizotëruese aktuale për “gurët lundrues” të Racetrack Playa, është paraqitur nga një ekip fizikantësh në vitin 2011. Ata thanë se misteri shpjegohet nga akulli që formohet rreth gurëve, duke i bërë ata të lëvizin dhe të lënë gjurmë në prag të tyre. Shumë vizitorë ende shpresojnë për një shpjegim më mistik.

Eternal Flame Falls, Orchard Park, New York

Photo: MPMA Jewski

Pas ujëvarës të vogël në Parkun e Gështenjës në Nju Jork, ju mund të shihni atë që duket të jetë një iluzion optik: një flakë e zjarrtë. Në të vërtetë, do ta nuhatni para se ta shihni atë, dhe çuditërisht, është e vërtetë. Ajo erë e rëndë vie nga metani – gazi natyror që del nga toka.

Një fenomen gjeologjik lejon rreth 1 litër gaz metani në ditë për të dalur në sipërfaqe. Uji herë pas here e shuan flakën, por gjithmonë ka një turist që përdor çakmak për ta rindezur atë.

Old Faithful, Yellowstone National Park

Photo: AFP / Getty Images / Mark Ralston

Parku Kombëtar Yellowstone në SHBA ka përqendrimin më të lartë të gejzerëve në Tokë. Gejzerër janë burime të nxehta nëntokësore që rezultojnë në shpërthime. Më shumë se 60 parqe kombëtare mund të gjenden në të gjithë kontinentin amerikan, por asnjë nuk është i famshëm si Yellowstone.

Shpërthimet ndodhin çdo 55 deri 120 minuta dhe zgjasin dy deri në pesë minuta. Shpërthimet spektakolare mbeten burim i magjepsjes për më shumë se 3.5 milion njerëz që vizitojnë Yellowstone çdo vit. Fakti që shpërthimet nuk janë aq të rregullta sa mund të duken – dhe se kohëzgjatja mesatare e shpërthimit duket se po rritet – i lë geologët gojëhapur!

Relampago del Catatumbo, Ologa, Venezuela

Photo: Wikipedia Commons

Në sajë të lagështisë, pozicionit dhe përplasjes së erërave nga malet dhe deti, këndi jugperëndimor i Liqenit Maracaibo në Venezuelë ka frekuencën më të lartë të aktivitetit të rrufeve (250 rrufe për kilometër katror në vit).

Më shumë se 200 netë në vit, me muajt maj dhe tetor, rrufetë mbushin qiellin – ndonjëherë 25 ose më shumë rrufe në minutë.

Vendi është bërë atraksion edhe për turistët, të cilët rrinë zgjuar për të parë spektaklin e natyrë.  /MESAZHI/