Reagimi i ekstremit të djathtë ndaj heroizmit të një myslimani në sulmin në Bondi Beach tregon se si islamofobia mbështetet te shtrembërimi dhe çnjerëzimi.
E vërteta për një shoqëri shpesh zbulohet në momentet e krizës, në veprimet spontane të njerëzve të zakonshëm. Të dielën (14 dhjetor) në Sidnei, kur persona të armatosur hapën zjarr gjatë një feste të Hanukës në Bondi Beach, ishte Ahmed al Ahmed, një mysliman 43-vjeçar me origjinë siriane dhe emigrant në Australi, ai që vrapoi drejt rrezikut. Ai rrëzoi dhe çarmatosi njërin nga sulmuesit, duke shpëtuar me shumë gjasë jetën e dhjetëra njerëzve, dhe u përshëndet si hero nga udhëheqësit australianë dhe nga opinioni ndërkombëtar.
Pothuajse menjëherë, pjesë të internetit të ekstremit të djathtë nisën punën për ta fshirë këtë realitet. Influencues dhe komentatorë të njohur për narrativat islamofobe filluan të këmbëngulin, pa asnjë provë, se Ahmed duhet të ishte i krishterë. Laura Loomer, një nga figurat më të zëshme të lëvizjes MAGA, shkroi në platformën X: “Raporte të besueshme sugjerojnë se burri është në fakt një i krishterë libanez ose kopt. Mos bini pre e propagandës.”
Këta influencues nuk mund ta pranonin faktin e thjeshtë se një burrë mysliman rrezikoi jetën e tij për të mbrojtur jetët e hebrenjve. Ky realitet ishte shumë i papërshtatshëm për botëkuptimin e tyre.
Po atë ditë, dy studentë u qëlluan me armë zjarri në Universitetin Brown. Ndërsa spekulimet qarkullonin në rrjetet sociale, disa zëra shprehën hapur shpresën që autori të rezultonte mysliman. Ata kishin nevojë që tragjedia t’i përshtatej narrativës së tyre; të provohej se dikush po thërriste “Allahu Ekber” do t’u jepte mundësinë ta shtrembëronin ngjarjen sipas dëshirës. Por Mukhammad Aziz Umurzokov, një nga dy studentët e vrarë, ishte vetë mysliman. Ky fakt mori shumë pak vëmendje nga ata që kishin qenë kaq të etur të gjenin fajtorin.
Kjo është bërthama e rrezikshme e islamofobisë sot: paragjykimi është aq i rrënjosur, sa realiteti duhet të përkulet përreth tij. Heronjtë duhet të zhveshen nga identiteti i tyre mysliman. Viktimat duhet të riparaqiten si autorë. E vërteta bëhet dytësore përballë “përdorshmërisë” politike.
Unë e kam përjetuar këtë dinamikë personalisht. Një klip i shkurtër, i prerë dhe i montuar rëndë, vazhdon të qarkullojë në llogari të djathta ekstreme, i dizajnuar për të keqinterpretuar qëndrimin tim dhe për të nxitur ndjenja anti-myslimane. Kështu funksionon zemërimi i fabrikuar. Pak sekonda të nxjerra nga konteksti mjaftojnë që narrativa e rreme të zërë vend.
Kjo nuk është e rastësishme. Islamofobia është një industri politike që mbështetet në frikë të vazhdueshme, shtrembërim dhe çnjerëzim. Ajo nuk është vetëm një armë e politikës së brendshme, por edhe një strategji globale informacioni. Në Mbretërinë e Bashkuar, Tommy Robinson, themeluesi i English Defence League, vazhdon të ndërtojë një lëvizje mbi paraqitjen e myslimanëve si të papajtueshëm me shoqëritë perëndimore, duke përdorur ekzagjerime, trillime dhe tregime selektive.
Hetime dhe analiza të shumta tregojnë se ndjenjat anti-myslimane amplifikohen qëllimisht për të larguar vëmendjen nga dhuna masive dhe për të shtypur kritikat. Një investigim zbuloi se Ministria izraelite për Çështjet e Diasporës ka financuar fushata ndikimi në internet që përhapnin mesazhe pro-Izraelit së bashku me përmbajtje anti-myslimane. Qëllimi ishte formësimi i opinionit publik duke i paraqitur myslimanët si kërcënim të natyrshëm, gjë që e bën më të lehtë shmangien e vëmendjes nga mizoritë në Gaza.
Studiues që analizojnë retorikën rreth Gazës argumentojnë se islamofobia është qendrore në përpjekjet për të justifikuar ose minimizuar vuajtjen palestineze, duke e riparaqitur realitetin strukturor të pushtimit dhe vdekjeve masive si reagim “normal” ndaj një populli të paraqitur si thelbësisht barbar. Aktivistë të të drejtave civile kanë paralajmëruar se disa aktorë politikë pro-Izraelit po përdorin islamofobinë për të diskredituar kritikët, për të larguar vëmendjen nga krimet e dokumentuara të luftës dhe për ta paraqitur solidaritetin me palestinezët si ekstremizëm.
Edhe mediat perëndimore, sipas raportimeve të iniciativës Bridge Initiative në Universitetin Georgetown, shpesh përdorin korniza islamofobe në mbulimin e Gazës, duke lënë në hije zërat palestinezë dhe duke vendosur në qendër narrativa që u shërbejnë strukturave të pushtetit dhe jo së vërtetës.
Këto studime tregojnë se islamofobia nuk është produkt i konfuzionit apo mungesës së dijes për Islamin. Ajo nxitet dhe amplifikohet nga një grup i identifikueshëm figurash dhe platformash. Provokatorë të ekstremit të djathtë, si Loomer, bëjnë pretendime konspirative për myslimanët, duke e paraqitur një komunitet të tërë fetar si kërcënim për sigurinë kombëtare dhe duke përhapur narrativa të rreme te miliona ndjekës.
Këta individë kultivojnë një audiencë të mësuar të besojë se myslimanët janë në mënyrë unike të dhunshëm ose të dyshimtë. Prandaj, kur dikush si Ahmed al Ahmed vepron si hero në Sidnei, sistemi dështon. Narrativa duhet rishkruar.
Kur një komunitet çnjerëzohet në mënyrë digjitale, bëhet më e lehtë që ai komunitet të margjinalizohet, përjashtohet ose dëmtohet fizikisht. Por e vërteta duhet të depërtojë.
Ahmed al Ahmed nuk u ndal të pyesë për fenë e njerëzve që mbrojti. Ai veproi nga besimi, guximi dhe ndërgjegjja. Ai është njohur me të drejtë gjerësisht si hero, pavarësisht përpjekjeve të vazhdueshme për të demonizuar komunitetin e tij.
Kjo është kriza e kohës sonë: kur një mysliman është viktimë, i fshihet njerëzillëku; kur një mysliman është hero, i fshihet identiteti.
Islamofobia ushqehet me fshirje. Ushqehet me frikë. Ushqehet me shtrembërim dhe shpërqendrim. Por narrativat e ndërtuara mbi frikën janë të brishta përballë së vërtetës. Myslimanët sot janë pjesë e pandarë e shoqërive ku jetojnë. Ata janë studentë, kujdestarë, fqinjë dhe, po, edhe heronj. Guximi dhe dhembshuria e tyre sfidojnë përpjekjet e paragjykimit për t’i mbyllur në karikatura.
Nëse duam një shoqëri që ia vlen të jetohet, atëherë e vërteta duhet të ketë më shumë peshë se frika. Heroizmi duhet të vlejë më shumë se komoditeti narrativ. Dhe dinjiteti njerëzor duhet të ketë më shumë rëndësi se dobia politike.
Makineria e islamofobisë është në punë të plotë, por e vërteta vazhdon t’ia bllokojë mekanizmin.
