Si e përshkroi Sarkozy kohën e tij pas hekurave
I botuar në më pak se tre javë, libri i Nicholas Sarkozy-t, Ditari i një të Burgosuri (Le journal d’un prisonerie), përmban shumë përshkrime të qëndrimit të ish-presidentit francez në krahun e izolimit të një institucioni penal parizien.
Nga libri, mësojmë se i burgosuri numër 320535 kishte një qeli prej 12 metrash katrorë, me një shtrat, tavolinë, frigorifer, dush dhe televizor. Qelia kishte edhe një dritare, por pamja bllokohej nga një fletë plastike masive e vendosur jashtë.
“Ishte mjaftueshëm e pastër dhe e ndritshme. Nëse nuk do të ishte për derën e përforcuar me një vrimë syri përmes së cilës rojet e burgut mund të shikonin, dikush do të mendonte se ishte në një hotel me dy yje,” shkruan Sarkozy.
Sarkozy u lirua nga burgu Sante në Paris në nëntor pasi vuajti vetëm 20 ditë nga një dënim pesëvjeçar për rolin e tij në një komplot për të financuar një fushatë zgjedhore. Ai botoi një kujtim burgu prej 216 faqesh. Ndër të tjera, ai thotë se iu tha se do të duhej të ishte në qelinë e tij 23 orë në ditë dhe iu ndalua të kishte kontakt me askënd tjetër përveç stafit të burgut.
Ish-presidenti francez vendosi të mos përfitonte nga mundësia për të shëtitur nëpër oborr çdo ditë, sepse është “më shumë si një kafaz sesa një vend për të shëtitur”. Në vend të kësaj, ai ushtrohej çdo ditë në një pistë vrapimi në një dhomë të vogël sportive, e cila “në situatën e tij, është bërë një oaz i vërtetë”.
Sarkozy shkruan se nuk fjeti për shkak të një fqinji nga qelia ngjitur, i cili këndoi një këngë nga filmi “Mbreti Luan” gjithë natën dhe trokiti hekurat e dhomës me lugë. Ai u prek, vazhdon ai, nga “mirësia dhe respekti që ndjeu nga rojet”.
“Secili prej tyre më drejtohej me titullin president”, pohon Sarkozy.
Ai gjithashtu shkruan se arriti të mbulonte muret e qelisë së tij me letra dhe kartolina nga njerëz që shprehnin mbështetjen e tyre për të.
“Prekëse dhe e sinqertë, dëshmoi për një lidhje të thellë personale, edhe pse unë kisha kohë që isha larguar nga detyra si president”, shkruan ai.
Detajet janë interesante, por ndoshta më domethënëse janë reflektimet mbi fatin, drejtësinë dhe politikën.
Një gjykatë në tetor e shpalli Sarkozy-n fajtor për konspiracion kriminal për lejimin e vartësve të përpiqeshin të mblidhnin para nga koloneli libian Muammar al-Gaddafi për një fushatë zgjedhore 20 vjet më parë. Gjykatësi mund ta kishte lejuar Sarkozy-n të mbetej i lirë në pritje të një apeli, por vendosi që ish-presidenti francez duhet të shkonte në burg gjithsesi.
Tre javë pasi hyri në burg, Sarkozy u lirua pasi avokatët e tij apeluan. Ish-presidenti francez i ka mohuar me forcë akuzat dhe pretendon se është viktimë e një klike të motivuar politikisht brenda sistemit francez të drejtësisë. Ai e përsërit këtë në librin e tij. Sarkozy e krahason veten me viktimën më të famshme të sistemit të drejtësisë në Francë, Alfred Dreyfus, një oficer hebre i cili u dërgua në Ishullin e Djallit me akuza të rreme për spiunazh.
“Për çdo vëzhgues të paanshëm që njeh historinë, ngjashmëritë janë të habitshme. Çështja Dreyfus bazohej në dokumente të falsifikuara. Dhe kështu ndodhi edhe me mua… Dreyfus u poshtërua para ushtarëve, iu hoqën dekoratat. Unë u përjashtova nga Legjioni i Nderit, para të gjithë kombit. Dhe Dreyfus u burgos në Santee – një vend që tani e njoh mirë”, shkruan Sarkozy.
Sarkozy e pa përjashtimin e tij nga Legjioni i Nderit si një mundësi për t’u marrë me Presidentin aktual francez Emmanuel Macron. Dikur një mbështetës i ngushtë i Macron, Sarkozy tani thotë se ka “kthyer faqen, por jo aq larg sa të kundërshtojë sistematikisht politikat ose personalitetin e tij”.
“Macron tashmë ka shumë armiq të deklaruar, kritikues dhe miq të zhgënjyer që unë të shoqërohem me ta”, pohon Sarkozy.
Ai fajëson Macron-in se nuk pati kurrë “guximin” ta telefononte personalisht për të shpjeguar pse u përjashtua nga Legjioni i Nderit.
“Nëse ai do ta kishte bërë telefonatën, do t’i kisha kuptuar argumentet e tij dhe do ta kisha pranuar vendimin. Fakti që ai nuk e bëri këtë tregoi se motivet e tij ishin, për të thënë të paktën, të pandershme”, shkruan Sarkozy.
Recensentët e librit u impresionuan më shumë nga marrëdhënia e Sarkozy-së me një udhëheqëse tjetër politike, Marine Le Pen. Para së gjithash, për shkak të dashurisë së pazakontë që ish-presidenti tregon për ish-rivalen e tij të betuar.
“I vlerësoj deklaratat e saj publike pas dënimit tim. Ato ishin të guximshme dhe plotësisht të qarta”, shkruan ai.
Sarkozy e telefonoi për ta falënderuar dhe i tha se patën një bisedë miqësore, në fund të së cilës ai u zotua të mos ishte parti e asnjë “Fronti Republikan” të ardhshëm të projektuar për të penguar Tubimin e saj Kombëtar (partia e Marine Le Pen) të fitojë zgjedhjet. /tesheshi.com/
