Nëse e marrim Islamin si besimin thelbësor se ekziston një Krijues suprem dhe se çdo gjë tjetër është thjesht një krijim i Krijuesit pa asnjë pjesë në hyjninë, atëherë besimi në asnjë zot është në kundërshtim me atë që përkrahet në Kur’an. Marrëdhënia e Kur’anit me besimin ateist është një marrëdhënie interesante në atë që disa realitete ekskluzive për njerëzimin supozohen të jenë të vërteta. Në fakt, Islami e merr besimin në një fuqi më të lartë si një prirje të lindur të vendosur në qeniet njerëzore, siç dëshmohet nga shumica dërrmuese e shoqërive njerëzore që besojnë se është kështu, edhe pa faktorë apo ndikim të jashtëm. Megjithatë, kjo nuk nënkupton që shoqëritë njerëzore priren të kenë besimet e sakta për Zotin; në mënyrë interesante, Kur’ani trajton këtë fenomen.
Ateizmi karakterizohet nga refuzimi i ekzistencës së një fuqie më të lartë. Sipas Islamit, ky nocion është aq absurd sa Kur’ani e trajton drejtpërdrejt vetëm disa herë. Siç do të shohim, argumentet specifike janë jashtëzakonisht logjike nga projektimi, por qasja e mbetur mbi ateizmin në të gjithë tekstin është dukshëm delikate dhe e tillë e vazhdueshme. Kjo për shkak se argumentet e mëtejshme janë të ndërthurura me shumë çështje të tjera me të cilat përballen qeniet njerëzore, më e pakta prej të cilave është korrigjimi i besimeve të gabuara për Zotin në përgjithësi. Pra, çfarë thotë Kurani për ateizmin? Në suren Et-Tur, 52: 35, Kurani i bën lexuesit një sërë pyetjesh retorike:
“Apo ata u krijuan nga asgjëja, apo ata ishin krijuesit [të vetvetes]?”
Dhe në ajetin vijues 52:36 Kurani thotë:
“Apo ata i krijuan qiejt dhe tokën? Përkundrazi, ata nuk janë të sigurt.”
Siç mund ta shihni, Kur’ani përdor argumente kundër ateizmit që janë shumë të drejtpërdrejta dhe të sakta, megjithatë këto pak fjalë janë të mbushura me kuptim të thellë. Pavarësisht arsyetimit të qartë dhe konciz, Autori i Kur’anit e di që lexuesi mund të mos jetë i bindur vetëm nga kjo. Si i tillë, Kur’ani në fakt nuk e lë temën. Në vend të kësaj, ai përdor një strategji të qëndrueshme që asnjë libër tjetër nuk ka arritur të përputhet për sa i përket qasjes. Merrni për shembull këto ajete:
“Ne do t’u tregojmë atyre argumentet Tona në horizonte dhe në vetvete derisa t’u bëhet e qartë se ai është i vërtetë. Por, a nuk mjafton për Zotin tuaj që Ai të jetë Dëshmitar për çdo gjë?” – 41:53
“Dhe një shenjë për ta është toka e vdekur. Ne e kemi ngjallur dhe prej tij kemi nxjerrë grurë dhe prej tij hanë. – 36:33
Këto dhe shumë e shumë ajete të tjera mund të gjenden në Kur’an, çdo herë duke përdorur një sërë shembujsh të ndryshëm duke i nxitur lexuesit e tij të reflektojnë, sfidojnë dhe rishqyrtojnë besimet e tyre rreth Zotit që nuk janë në përputhje me të vërtetën. Që dikush të mund të shikonte qiellin e natës të mbushur me yje dhe të merrte vetëm një vështrim të vogël të universit të madh, që dielli dhe hëna shërbejnë për qëllime të qarta dhe të sakta në jetën tonë, dhe se natyra është kaq krejtësisht simetrike por komplekse, sa për të përmendur disa, janë të gjitha testamente se diçka inteligjente dhe e fuqishme i vendosi atje për të funksionuar ashtu siç funksionojnë. Megjithatë, Kur’ani i kujton me butësi lexuesit që të përdorin intelektin e tyre dhe të reflektojnë nëse kanë dyshime për ekzistencën e një Krijuesi. Ai bën diçka shumë të veçantë për sa i përket stilit këtu: Kur’ani propozon, në një mënyrë të dallueshme, por veçanërisht të përmbledhur dhe kuptimplote, argumente me anë të të cilave një sërë çështjesh mbulohen menjëherë. Në fakt, ai mbulon aspekte të shumta të jetës në një varg duke përdorur sa më pak fjalë të jetë e mundur.
Në këto ajete arrihen jo më pak se tre qëllime: qartësohen dhe korrigjohen besimet e pasakta për Zotin, atyre që janë mosmirënjohës u jepet një përkujtim për realitetet e botës dhe se Zoti është i vetëdijshëm për atë që bëjnë ata dhe ata që nuk besojnë. në Zotin u kërkohet të meditojnë mbi shenjat e krijimit për të arritur logjikisht në përfundimin se duhet të kishte pasur një shkaktar inteligjent pas gjithë kësaj. Dhe pikërisht ky stil i të folurit në aftësinë e tij për të magjepsur një auditor nga shumë këndvështrime të çon në një argument të katërt për ekzistencën e Zotit; ndoshta prova më e fortë për ekzistencën e Zotit është natyra e mrekullueshme e vet Kur’anit, një vepër që asnjë njeri nuk mund ta kryente.
Mendoni për një moment dëgjuesit origjinalë të Kur’anit – ata që flisnin rrjedhshëm dhe kuptonin nuancat e gjuhës – të cilët ishin të apasionuar pas qasjes shumëplanëshe por elegante të Kur’anit. Si mundet që një libër që nuk ndjek normat e çdo stili të njohur shkrimi, të mbulojë kaq shumë tema të ndryshme në pak fjalë, ndërkohë që ka kuptim të plotë?
Duke iu përmbajtur realizmit që i përmbahet dhe i përmbahet Kur’anit, Autori i tij i njeh shumë mirë kufizimet dhe potencialin e krijimit. Pavarësisht se sheh, dëgjon dhe ndjen argumente të qarta për ekzistencën e Zotit, vullneti i lirë i këtij krijimi mund të çojë ende në mohimin e tij ose të saj të së vërtetës nëpërmjet arrogancës.
Kur’ani e vëren këtë dukuri drejtpërdrejt – se edhe sikur t’u dërgohej një shpallje po këtyre mohuesve nga qielli, ata përsëri nuk do të besonin. Ai e humanizon këtë më tej duke thënë se disa mund të besojnë për pak kohë derisa të shpërqendrohen përsëri nga tundimet e kësaj bote, të cilat nga ana tjetër mund të çojnë në një gjendje të pakujdesshme.
Vërtetë ndaj mesazhit të tij për të qenë një libër i përjetshëm për të gjithë njerëzimin, Kur’ani trajton pyetje dhe probleme universale. Ai pranon në mënyrë aktive natyrën e një qenieje njerëzore për të besuar në një fuqi më të lartë pa e hedhur poshtë faktin se të njëjtat qenie janë të prira ndaj besimeve të pasakta, duke përfshirë mosbesimin në një Krijues, veçanërisht kur ato besime nuk kundërshtohen ose normalizohen. Dhe pikërisht në këtë qasje unike ndaj dhe njohjes së pafundësisë së përvojës njerëzore, Kur’ani spikat.
Përktheu: Nexhat Ibrahimi
Islam and Atheism, në: https://www.whyislam.org/allah/islamatheism/.
