*nuk fliste panevojë!
*meditonte përherë.
*vlerësonte dhuntinë sa do e vogël që ishte.
*nuk zemërohej për vetën e tij, as nuk deshironte fitorën për vete.
*largohej nga ai që nuk folte mirë.*fjalimet i kishte përmbledhëse dhe koncize.
*ishte i lehtë në çfardo rasti.
*i ofronte njerëzit nuk i përqante.
*maksimizonte shenjtërinë e shpirtit.
*në fillim turproheshin prej tij, në fund pritonin të ndaheshin prej tij.
*nuk ulej as nuk ngritej përveq se me përmendje të Allahut.
*nuk i ndërprente askujt fjalën.
*në bujari ishte si fryma e lehtë, jepte pa ndal nuk i friksohej varfërisë.
*nuk e kthente të keqën me të keq, por tolëronte dhe falte.
*nuk e denigronte as nuk përqeshtë askënd si dhe nuk e hulumtonte privatësin e askujtë.
*nuk e përbuzte asnje gjë të mirë.
*e duronte të panjohurin në vrazhdesin e qendrimeve dhe pyetjeve të tij.
*e kursente gjuhën, pos kur diqka kishte të bëjë me të.
*i donte të varfërit ulej dhe hante me ta.
*ju fliste njerëzve aq sa kishin mundësi ta kuptonin.
Nga: Hoxhë Halil Avdulli
