Rëndom fle në cektësirat e gjumit. Po atë mëngjes isha zhytur thellë në botën e ëndrrave dhe kur dëgjova cingërimën e telefonit mezi dola nga atje. Kur pash në ekranin e telefonit se më kërkonte Dani të cilin nuk e kisha dëgjuar prej moti, më përfshiu ndjenja e lajmit të keq. Në mos për hiçgjë tjetër atëherë shkaku se ai, si edhe të gjithë të njohurit e mi të tjerë e dinin se në ato orë të hershme të mëngjesit unë ende isha në gjumin e parë.
Sidoqoftë, duke e njohur hyrjen me të cilën i përcillte edhe lajmet më të parëndësishme, me sy gjysmë të mbyllur, u bëra gati të dëgjoja shpjegimin e tij të pashmangshëm të gjatë e të detajuar lidhur me atë që do ma kumtonte. Me çka edhe lajmin më të rëndomtë e bënte të ketë dramacitetin e duhur në vetvete, e lë më ato që nuk u mungonte befasia dhe tronditja.
Por për çudi atë mëngjes ishte i prerë dhe i qartë si asnjëherë më parë.
-Vdiq nëna ime, Eda – më tha.
Nuk mu dha ta pyes çka do qoftë, as si as pse, sepse thjeshtë ende nuk e dija nëse ky lajm më erdhi në gjumë apo i zgjuar. Madje edhe do pyesja diçka por e ndjeja se ai nga ana tjetër e telefonit mbytej në lotët e vet. E mbylla telefonin pa e ditur nëse Dani donte të shtonte edhe diçka.
Tani do ju gënjeja nëse do u thosha se nga diku më erdhi e qeshura e Edës, që gjithmonë më vinte si të kumbonin të gjitha zilet e jetës. Jo, nuk mu fanit as fytyra e saj e qeshura as sytë me kaltërsinë e qiellit. Thjeshtë dhomën time të fjetjes e pllakosi një heshtje e thellë pafund, e nga e cila thellësi nuk mund të dilja.
Pastaj erdhën e më treguan se kishte dhënë shpirti thuajse do shkonte në pushim, e jo në botën e përtejme. Dhe se asnjëra nga infermieret nuk kishte mundur t’i afrohet që t’ia mbyllte sytë e kaltër ngaqë u ishte dukur se ajo ende këndonte si dikur dhe ishin ndje sikur do ia lëshonin perden qiellit.
Thjeshtë kishte vdekur ashtu siç jetonte: si gjithë njeri. Apo si njeri që u takonte të gjithëve që i donte dhe që e donin, që i këndonte ninulla pikëllimit dhe dhembjes së vet, por që e lotonte vuajtjen që e jetonin të tjerët.
Më bëhej se me Edën njiheshim që kur kishim lindur. E njerëzit jo se nuk flisnin për ne dhe ata jo se nuk pyesnin se çka na bashkonte neve dyve. Ne të vërtet neve nuk na lidhte asgjë mes veti, përpos që i gëzoheshim njëri tjetrit. Pra ia sillnim njëri tjetrit të gjithë atë gëzim që e mblidhnim gjatë ditëve sa nuk shiheshim. Gëzim që e shtrëngonim në grusht nga frika se do mund të na derdhej udhës e ta shkelnin kalimtarët e panjohur.
Ditën kur u takuam, e që mund të ishte edhe dita kur kishim lindur, ne folëm për njerëzit tanë të dashur rreth nesh e të cilët në të vërtet ishin sekreti që nuk na e thoshin e që do e merrnin me vete në varrë. Dhe ne i premtuam njëri tjetrit se nuk do merrnim në botën e të vdekurve asnjë sekret, se sekretet që nuk u thuhen të gjallëve por varrit, ne do ia thoshim njëri tjetrit.
Dhe kështu ecnim nëpër jetë. Unë i dija për të edhe ato që ajo i fshehte nga vetvetja, e ajo e dinte për mu edhe atë që nuk guxoja t’ia pëshpëriti as vetvetes. Pa barrën e sekreteve që i dorëzohen varrit ne ndjeheshim më të lehtë, ecnim bulevardeve të qytetit si të papeshë.
Në të vërtet viteve të fundit nuk takoheshim aq shpesh si dikur. Edhe kur shiheshim nuk merreshim me sekretet tona apo me atë që na kishte ndodhur në ndërkohë, por e përqeshnim petkun e pleqërisë që kishim veshur. Dhe nuk mund ta shmangnim pikëllimin që i shoqëron ata që e jetojnë moshën e lajmeve të këqija.
Dhe ja, përnjëherë lajmi se kurrë më nuk do takoheshim. Se i kishte marr me vete gjitha sekretet tona dhe qetë, qetë ishte nisur udhës drejtë botës së atyre që nuk ëndërrojnë më.
Pas këtij lajmi më përfshiu një hutesë e madje nisa t’ia kem zili pse ajo tani më e kishte shmangur rrezikun që të më tradhtonte e dikujt t’ia thoshte fshehtësitë që vetëm ajo i dinte për mua? Pastaj nisa të pyes vetveten se kujt do ia them në të ardhmen ato që nuk i tregohen askujt?
U çova nga shtrati. Jo se e dija ku do shkoj, por seç më kapi një trishtim që më çonte sa më shpejtë të dal nga shtëpia. Dhe u nisa majave të Malit të Krojeve, atje ku shpesh shkonim me të dhe nga e shikonim Shkupin duke rrëfyer për vetvete, e jo për ata që bridhnin bulevardeve të qytetit.
Kur mbërrina në majë të malit seç mu shtuan disa zëra që më pyesnin për të fshehtat që i dija për Edën. Jo thosha unë, sa ishte e gjallë mbase edhe do u tregoja diçka nga fshehtësitë që vetëm mua mi besonte, por tani jo, ngaqë nuk ka me turp se i gjalli ta tradhtojë të vdekurin.
Pastaj u ngjita mbi një shkëmb ashtu siç bënim dikur me të dhe shikova drejtë varrezave të qytetit. Nga lodhja apo nga malli, mu bë se Eda u kishte ikur atyre që e çonin ta varrosnin dhe vinte të ma tregonte sekretin e fundit: se pasi kishte dhënë shpirt ishte ndje si e dalë nga bota e ëndrrave dhe si e porsazgjuar.
Dhe përderisa më shoqëronte ajo fanitej, e pyesja vetveten: çka nëse, si e porsaardhur, Eda është ulur në mes të ndonjë livadhi dhe u rrëfen të vdekurve për mua, duke ua treguar edhe fshehtësitë që nuk do doja t’i dinin as ata?!
Ndërkohë nisa të ndjej lodhje. Ndjehesha aq i lodhur sa mezi i pëshpërita ato pak fjalë: ‘Eda, deri sa të vij edhe unë atje mos u zbulo asgjë për ne as to vdekurve!’
Nga: Kim Mehmeti, Nga dorëshkrimi i përmbledhjes me tregime “Mosha e lajmeve të këqija”
