Për dekada me radhë, Palestina ka qenë një vend kyç ku teknikat e kontrollit dhe të asgjësimit të popullsisë janë krijuar dhe eksportuar në të gjithë botën. Nëse këto strategji nuk çmontohen, dhuna gjenocidale që palestinezët po durojnë sot rrezikon të bëhet modeli se si shënjestrohet jeta muslimane në mbarë botën.
Nga: Amina Shareef
Turma që presin për ushqim, me enë bosh në duar. Fëmijë të cilëve u mungon një krah, një këmbë, ndonjëherë edhe të dyja. Punonjës të shërbimeve të urgjencës të vrarë dhe të varrosur në një varr masiv pranë ambulancave të tyre të shkatërruara.
Palestinezë të pushkatuar në pikat e shpërndarjes së ndihmave. Familje që përballen me zhvendosje masive nga qyteti i Gazës. Gazetarë si Anas al-Sharif të vrarë sepse dëshmonin masakrën.
Siç kanë vënë në dukje shumë njerëz, këto nuk janë skena vdekjeje. Këto janë skena asgjësimi – shkatërrimi sistematik i jetës përmes bombardimeve të pandërprera, urisë, etjes, plagëve që ndryshojnë jetën, sëmundjeve të patrajtuara, traumave, rraskapitjes dhe privimit nga strehimi prej të ftohtit, përmbytjeve dhe të nxehtit.
Në Bregun Perëndimor të pushtuar, palestinezët janë përballur gjithashtu me bastisje vdekjeprurëse izraelite dhe sulme të kolonëve, me qindra të vrarë që nga fillimi i luftës në Gaza.
Një vrasje e tillë gjenocidale është bërë e mundur nga dehumanizimi perëndimor i palestinezëve, që i ka reduktuar ata në “terroristë” dhe “kafshë njerëzore” për dekada me radhë.
Siç kanë theksuar shumë të tjerë, asgjësimi i jetës myslimane në Palestinë nuk është një ngjarje e kohëve të fundit apo e jashtëzakonshme. Ajo është struktura e vetë projektit kolonial të vendbanimeve, i cili prej kohësh e ka bërë vdekjen e ngadaltë politikën e tij: duke gjymtuar, duke vënë në shënjestër gjunjët, femuret dhe organet vitale me plumba me shpejtësi të lartë, fragmentimi ose plumba metalikë të veshur me gomë; duke kufizuar hyrjen e kalorive në Gaza; dhe duke shkatërruar sistemet e ujit, impiantet e trajtimit të mbeturinave dhe spitalet.
Gjatë 22 muajve të fundit, Izraeli vetëm sa ka shtrënguar lakun në Gaza.
Ajo që ende nuk është llogaritur plotësisht, megjithatë, është se çfarë do të thotë shkatërrimi i jetës palestineze, e racializuar si muslimane – duke përfshirë popullsinë e saj të krishterë – për komunitetet muslimane të botës, të cilat vetë racializohen si një kërcënim terrorist që duhet asgjësuar.
Palestina prej kohësh ka qenë një vend kyç ku teknikat e kontrollit të popullsisë dhe logjikat racore janë farkëtuar dhe eksportuar në të gjithë botën.
Së bashku me peizazhe të tjera të shkatërruara, nga Iraku dhe Afganistani deri në Jemen, asgjësimi i jetës muslimane në Palestinë forcon një logjikë nekropolitike që do të mundësojë vdekjen masive të muslimanëve në mbarë botën në vitet në vijim.
Laborator kundër kryengritjes
Palestina ka funksionuar prej kohësh si një laborator i kundër-kryengritjes.
Nën sundimin kolonial britanik dhe pushtimin izraelit, Palestina shërbeu si një vend i prodhimit të njohurive, ku metodat dhe teknologjitë disiplinore të mbikëqyrjes, represionit dhe policimit të militarizuar u testuan dhe u përsosën përpara se të eksportoheshin për të kontrolluar popullsinë muslimane në mbarë botën në kuadër të luftës kundër terrorizmit.
E nisur pas sulmeve në Qendrën Tregtare Botërore më 11 shtator 2001, lufta kundër terrorizmit mbetet një fushatë globale për të shpërbërë “terrorizmin” që mbështetet si në strategjitë e pushtetit të fortë, ashtu edhe të atij të butë.
Strategjitë e pushtetit të butë mund të gjenden në politikat kombëtare kundër ekstremizmit të zbatuara në të gjithë globin sipas agjendës së Luftimit të Ekstremizmit të Dhunshëm.
Shumë nga këto strategji i detyrohen pushtimit të Palestinës, i cili prodhoi njohuritë mbi të cilat ato mbështeten.
Gjatë revoltës palestineze midis viteve 1936 dhe 1939 nën Mandatin Britanik, njohuritë mbi kundër-kryengritjen – një qasje për të shtypur kryengritjen koloniale – u konsoliduan në Palestinë.
Kjo njohuri udhëtoi nëpër botë ndërsa policët dhe ushtarët imperialë të vendosur atje vazhduan të bëheshin oficerë të mesëm dhe të lartë në kundër-kryengritjet koloniale pas Luftës së Dytë Botërore.
Në të vërtetë, Palestina ishte një nyje qendrore në një qark global të shkëmbimit të njohurive përmes të cilit “praktikat më të mira të kontrollit kolonial” – teknikat e qeverisjes, logjikat racore dhe sistemet e disiplinës – qarkullonin midis kolonisë dhe metropolit, midis kolonive të një perandorie të vetme, dhe nëpër fuqitë perandorake.
Sot, rëndësia e vazhdueshme e Palestinës në shkëmbimin global të njohurive të kundër-kryengritjes ekzemplifikohet nga Mini Gaza, një “qytet fantazmë prej 600 ndërtesash në mes të shkretëtirës”, ku ushtarët izraelitë simulojnë luftën urbane dhe oficerët amerikanë trajnohen në taktikat e mbikëqyrjes, profilizimit dhe shtypjes së protestës, të cilat më vonë zbatohen në policimin amerikan.
Nga kjo pikëpamje, ka të ngjarë që teknikat izraelite të mbikëqyrjes dhe kundër-terrorizmit u vendosën për të shtypur lëvizjen e kampeve studentore në kampuset e kolegjeve amerikane.
Është gjithashtu e sigurt të thuhet, duke pasur parasysh se politikat kundër ekstremizmit janë modeluar sipas doktrinës ushtarake të kundër-kryengritjes, se popullatat muslimane globale menaxhohen përmes njohurive të grumbulluara përmes pushtimit ushtarak të muslimanëve në Palestinë.
Përtej teknikave kundër-kryengritjes, teknologjitë vdekjeprurëse gjithashtu i detyrohen shumë pushtimit të Palestinës. Siç shkruan gazetari Antony Loewenstein në librin e tij “Laboratori i Palestinës“, Izraeli “përdor territoret e pushtuara palestineze si një terren testimi për armë dhe teknologji mbikëqyrjeje që më pas i eksporton në mbarë botën te despotët dhe demokracitë”.
Armët izraelite dhe teknologjia e mbikëqyrjes mund të gjenden në vendet e vdekjes së muslimanëve në mbarë globin: gjenocidi serb i muslimanëve në Bosnje midis viteve 1992 dhe 1995, gjenocidi i muslimanëve Rohingya në Mianmar dhe Deti Mesdhe ku refugjatët takojnë një fund të lagur ndërsa përpiqen të kalojnë në anije të pavlefshme.
Shkurt, Palestina e pushtuar duhet të shihet si një laborator për zhvillimin e teknikave dhe teknologjive të kontrollit dhe asgjësimit që më vonë përdoren për të menaxhuar popullatat muslimane në mbarë globin.
Gramatika racore
Si një vend i prodhimit të njohurive, Palestina ka formësuar gjithashtu gramatikën racore të luftës kundër terrorizmit – sistemin e njohurive që i bën muslimanët të dukshëm dhe të padukshëm si një kategori racore që duhet menaxhuar dhe asgjësuar.
Ndërsa diskurset e terrorizmit dolën për herë të parë në vitet 1970 në përgjigje të dekolonizimit dhe ngritjes së SHBA-së si një superfuqi globale, ato nuk morën tonin dhe prirjen e tyre aktuale deri në vitet 1980 me fundin e Luftës së Ftohtë dhe rënien e ndikimit sovjetik.
Në vitin 1979, një konferencë mbi terrorizmin ndërkombëtar u mbajt në Jerusalem që synonte ta rimerrte terrorizmin si një kërcënim për “civilizimin” dhe “Perëndimin”.
Autor i hyrjes në raportin e konferencës ishte askush tjetër veç kryeministrit aktual izraelit Benjamin Netanyahu, i cili argumentoi se terrorizmi sinjalizonte një “neveri të përbashkët ndaj lirisë dhe një vendosmëri për të shkatërruar mënyrën e jetës demokratike”. Ky ndryshim e paraqiti Izraelin si pjesë të Perëndimit të civilizuar.
Në këtë kohë, terrorizmi u barazua me dhunën politike të kryer nga të ashtuquajturat grupe islamiste. I quajtur “terrorizmi i ri”, ai ndërtoi “terroristin e ri” si “jashtëzakonisht irracional” dhe të prirur për të kryer “nivele të pashembullta të dhunës”.
Kjo ndërtim ishte në kontrast me terroristët e epokës sovjetike, të cilët përshkruheshin si “kundërshtarë të nderuar” dhe dhuna e tyre politike si “racionale, e kuptueshme dhe politike”.
Do të ishte pikërisht kamikazi palestinez ai që do t’i jepte substancë figurës së terroristit të ri, duke u bërë simbol i irracionalitetit të “terrorizmit islamist” dhe barbarisë së terroristit musliman.
Ndërtimi i terrorizmit si anti-civilizues dhe patologjik është në fakt një gramatikë racore: ai e racializon terroristin musliman si të paaftë për të përparuar në epokën e sundimit të ligjit për arsye bio-kulturore.
Ndërsa lufta kundër terrorizmit e udhëhequr nga Perëndimi u mbështet në “përplasjen e civilizimeve” dhe teoritë e radikalizimit për të shpjeguar terrorizmin si “psike të çrregulluara“, mund të thuhet se Palestina e pushtuar i dha atij gramatikën e saj racore.
Logjika nekropolitike
Palestina e pushtuar është një nga vendet qendrore ku prodhohen dhe eksportohen njohuri disiplinore dhe racore në pjesën tjetër të botës në kuadër të luftës kundër terrorizmit.
Është këtu që asgjësimi i jetës muslimane vendos kërcënimin e shtrirjes së një dhune të tillë te muslimanët në mbarë botën.
Skenat e asgjësimit që vijnë nga Palestina kodojnë një llogaritje nekropolitike: që izraelitët të jetojnë, palestinezët duhet të vdesin.
Është një llogaritje me të cilën pajtohen anëtarët e kongresit amerikan, parlamentarët evropianë dhe liderët në mbarë globin që kanë siguruar rrjedhën e vazhdueshme të armëve drejt Izraelit, votuan kundër një armëpushimi dhe vazhduan të këmbëngulin se “Izraeli ka të drejtë të mbrohet” edhe pasi qëllimet e tij të asgjësimit ishin të qarta.
Mund të thuhet se asgjësimi i jetës muslimane në Palestinë ka shërbyer si një terren testimi për zhvillimin e një logjike nekropolitike të përgjithësuar: vdekja palestineze nuk paraqitet si vrasje ose masakër, por në mënyrë perverse si dhënëse e jetës. Shpërndarja maksimale e vdekjes muslimane paraqitet si një domosdoshmëri politike.
Asgjësimi i vazhdueshëm i jetës muslimane në Palestinë e bën jetën muslimane të njohur vetëm përmes mundësisë së saj për t’u vrarë. Ajo është e pavarrosur, e pashpërfillshme.
Në mënyrë tmerruese, ashtu si teknikat dhe teknologjitë disiplinore dhe gramatika racore e luftës kundër terrorizmit, kjo logjikë nekropolitike – e testuar në Palestinë dhe e miratuar politikisht në skenën ndërkombëtare – rrezikon të eksportohet në pjesë të tjera të botës nën të njëjtin flamur.
Ky rrezik vazhdon për sa kohë që diskurset e luftës kundër terrorizmit vazhdojnë të dehumanizojnë jetën muslimane duke e paraqitur atë si një kërcënim që duhet shkatërruar.
Pushtimi i Palestinës ka shërbyer prej kohësh si një “kuzhinë” asgjësimi, ku zhvillohen dhe normalizohen metodat e kontrollit dhe shkatërrimit. Ajo që fillon atje rrallë herë përfundon atje.
Nëse këto logjika nuk çmontohen, dhuna gjenocidale që palestinezët po durojnë sot rrezikon të bëhet modeli se si shënjestrohet jeta muslimane në mbarë botën. /observer.al
