Muhamedi është lidhja e fundit më e pastër dhe më e qartë midis qiellit dhe tokës. Ai hapi një dritare drite drejt qiellit për njerëzimin e mbytur në errësirë.
Sinqeriteti i tij mund të konfirmohet duke medituar mbi strukturën e thirrjes së tij dhe Kur’anit që ai solli dhe duke matur ndikimin e madh që ai bëri në histori dhe në shpirtrat e qindra miliona njerëzve.
Ai doli me fjalë të pastra të thjeshta dhe harmonike të njohura për instiktin njerëzor, pa kurfar paqartësie dhe kompleksitet: “Kjo botë është një rrugë drejt botës së përjetësisë dhe kjo qenie njerëzore është e lidhur me burimin suprem të ekzistencës dhe kjo jetë nuk është e kotë. Ai që di gjithçka, dhe tek Ai të gjithë njerëzit do të kthehen dhe do t’i kërkojnë llogari për atë që kanë bërë më parë.
Muhamedi është mëshirë për botët, atij sa herë që ju ofrua zgjedhja midis dy gjërave, e zgjodhi më të lehtë prej tyre për sa kohë që nuk ishte mëkat dhe largim nga farefisi.
Parimi i drejtësisë është një themel i fortë në thirrjen e Profetit Muhamed, paqja dhe paqja e Zotit qoftë mbi të. Nuk është drejtësi specifike vetëm midis muslimanëve, por më tepër drejtësi për të gjithë njerëzit: “Nëse gjykoni midis njerëzve, gjykoni me drejtësi.”
Kur’ani triumfoi për një hebre mbi vetë Profetin Muhamed.
Islami e nderoi njeriun me respekt për njerëzimin e tij, dhe i Dërguari, paqja dhe paqja e Zotit qoftë mbi të, qëndroi në këmbë për varrimin e një hebreu dhe tha: “A nuk është ai shpirt”.
I Dërguari Muhamed është ai që i riktheu thelbin e tij qenies njerëzore. Një person nuk matet nga klasa e tij ekonomike, raca ose ngjyra, por nga epërsia e vetvetes dhe pastërtia e zemrës së tij: “Unë ju nderoj me Zotin, kam frikë nga ju”. Dhe në ekuilibrin e Islamit që u vendos nga biografia e Profetit Muhamed, një njeri i varfër si Abdullah bin Umm Maktoum dhe Bilal bin Rabah bëhet më i rëndë në ekuilibër sesa zotërit e Kurejshit dhe pleqtë e tyre.
Profeti Muhamed pohoi barazinë njerëzore dhe hodhi poshtë diskriminimin racor, një parim që njerëzimi ende po përpiqet të vendosë: Nuk ka asnjë preferencë për një Arab para një joarabi, as për një person të bardhë mbi një person të zi përveç me devotshmëri.
Muhamedi, paqja dhe paqja e Zotit qoftë mbi të, është një shembull frymëzues i epërsisë morale. Jeta e tij mishëronte më të madhen e moralit. Nga sinqeriteti, ndershmëria, përmbushja e besëlidhjes dhe bamirësia për të afërmin, fqinjin dhe butësinë, falja mbi aftësinë, mëshira për të dobëtin, përulësia dhe ndjekja e nevojave të jetimit, të vesë dhe të varfërve. Çdo krijim i këtyre moralit do ta shpëtojë njerëzimin nga mundimet e tij dhe do ta futë atë në parajsën e qetësisë dhe paqes.
Një nga shtesat e Profetit Muhamed, paqja e Zotit qoftë mbi të, në histori është çlirimi i njerëzimit nga konflikti i materies, shpirtit, botës dhe fesë, sepse nevojat materiale njerëzore sipas konceptimit islam nuk janë të ndyra, ashtu si disa doktrina shpirtërore mbivlerësojnë atë që e bëri njerëzimin të vështirë në rrugën e tij drejt Zotit. Islami merr parasysh nevojat e njeriut, e nxit atë t’i përmbushë ato dhe i kujton hirin e Zotit në to, duke e bashkuar kështu njeriun lumturinë e kësaj bote dhe ahiretit.
Profeti Muhamed dërgoi në një mjedis të dominuar nga shpirti i fisit, megjithatë ai ishte në gjendje të krijonte një shoqëri civile dhe të vendoste një kushtetutë civile për të rregulluar marrëdhëniet midis myslimanëve dhe banorëve jomuslimanë të qytetit, kështu Profeti Muhamed paraqiti një shembull të hershëm në histori të një kulture të bashkëjetesës dhe pranimit të tjetrit.
Profeti Muhamed u dërgua në një mjedis të shkatërruar nga luftërat, gjaku dhe një kulturë hakmarrjeje, dhe megjithatë ai triumfoi mbi atë mjedis dhe Kur’ani kufizoi luftimet përveç si një përgjigje ndaj agresionit dhe dëbimit nga shtëpia, dhe ndaloi hakmarrjen, dhe të mos kërkonte një barrë tjetër. Dhe ai tha në predikimin e pelegrinazhit lamtumirës: “Gjaku i Jahiliyyah është vendosur, dhe se gjaku i parë me të cilin ne fillojmë është gjaku i Aamir bin Rabiah”. Rabia, i cili vendosi gjakun e tij është kushëriri i tij.
Ai ishte i etur për të udhëzuar njerëzit derisa gati e humbi veten nga hidhërimi për të mos besuar në njerëz, ai ishte i mëshirshëm me ta, ai nuk ishte i zemëruar për veten e tij dhe kur Taifi e lëndoi atë dhe u dominua nga budallenjtë e tij, mbreti iu afrua dhe i tha atij se nëse dëshiron, të dy malet ishin mbyllur mbi ta, dhe i Dërguari i Mëshirës u përgjigj: “Jo, ndoshta Zoti do të dalë Rrënjët e tyre janë ata që thonë se nuk ka zot tjetër përveç Zotit “.
Pasi njerëzit e tij e luftuan atë për njëzet e tre vjet dhe e dëbuan nga vendi i tij dhe vranë shokët e tij dhe kërkuan ta eleminonin, pastaj pasi i mundi ata dhe u drejtoi qafat, ai i pyeti: “Çfarë mendoni se bëj me ju?” Ata thanë: Një vëlla bujar dhe një nip bujar, ai tha: “Shko, ju jeni të liruarit. “. Shpirti i tij ishte i madh, duke mos pranuar ndjenjat e inatit dhe hakmarrjes dhe faljes për ata që i bënë keq dhe e lënduan kur ai ishte në gjendje.
Në predikimin e tij të fundit pasi Gadishulli Arabik i detyrohej besnikërisë dhe disa javë para largimit të tij nga kjo botë, ai përshkroi parimet e mesazhit të tij para njerëzve dhe ishte ajo që ai u tha atyre:
O njerëz, gjaku dhe nderi juaj është i ndaluar për ju derisa të marrin Zotin tuaj. Përndryshe, a keni arritur Zotin, keni dhënë dëshmi, dhe kush ka besim duhet ta çojë atë tek ai që ia besoi atë. O njerëz, besimtarët janë vëllezër dhe nuk lejohet që njeriu të ketë para për vëllain e tij përveçse me mirësinë e tij.
Mos u kthe pas meje si të pafe. Disa prej jush godasin qafën e të tjerëve. A nuk keni arritur … O Zot, dëshmo.
O njerëz, Zoti juaj është një, dhe babai juaj është një, të gjithë ju i përkisni Adamit dhe Adamit nga pluhuri .. Unë ju nderoj me Zotin ju kam frikë dhe nuk ka asnjë meritë për një Arab mbi një njeri jo-Arab përveç me devotshmëri … A nuk keni arritur?
Edhe në predikimin e tij të fundit pas konvertimit të Gadishullit Arabik, ai nuk ishte ekstatik, krenar dhe i përhumbur nga ndjenja e arritjeve. Përkundrazi, ai ishte ende i përkushtuar për të përcjellë mesazhin, kështu që ai do të pyeste njerëzit që e dëgjonin atë: “A nuk e arritët?” Ai nuk e ndjente krenarinë e arritjes, por peshën e besimit që Zoti i kishte besuar.
Një njeri i madh kushtoi jetën e tij dhe u përpoq me të gjitha forcat e tij deri në frymën e tij të fundit, për të udhëhequr njerëzit, drejtësinë dhe për të vendosur drejtësinë. Ai është i denjë që thirrja e tij të arrijë në lindje dhe perëndim të tokës.
Nga: Halil Avdulli
