…Babën tim e pashë të buzëqeshur vetëm mëngjesin kur e gjetëm të vdekur në shtratin e tij ku kurrë nuk kishte dergjur si i sëmurë.
Ajo buzëqeshje e lehtë në fytyrën e babait më dukej se ishe qeshja që nuk na e dhuroi kurrë derisa ishte gjallë.
Ku ta dish, mbase edhe më bëhej se kishte vdekur i buzëqeshur, ndoshta shihja atë që kisha dashur ta shoh derisa ishte gjallë e që nuk ndodhi kurrë.
U ula pranë tij, ia ledhatova faqet që tani ishin çliruar nga ngërçi i përhershëm, ato faqe nga të cilat tani ishte larguar hija e brengave të shumta që e munduan deri natën e fundit, kur ra në gjumë e nuk u zgjua kurrë më.
Ia sodisja rrudhat e fytyrës që tani nuk ishin të thella si një natë më parë, por dukeshin si shirita të bardhë të lëkurës, si gjurmë të një qetësie që i kishte munguar gjatë tërë jetës.
Dy rrudhat të cilat mbase ishin nga të parat që i ishin paraqitur në fytyrë, ata dy përrenj nga ishin derdhur lotët e tij kur kishte qarë larg syve të familjarëve e që nisnin nga buza e sipërme e shkonin deri poshtë syve të tij të vegjël, ma kujtonin babanë tim të ri dhe ngjitjet e tij të përditshme fshatit përpjetë.
Ndërkohë më fanitej edhe nëna që e priste te çardaku i kullës, ku ai i afrohej i heshtur duke ia dorëzuar miellin për bukën e nesërme…
Kim Mehmeti, Nga dorëshkrimi i librit ‘Ndryshku i kohës’
