Përsa i përket njerëzve, ne duam të dimë se cilës prej këtyre katër kategorive u përkasin (në lidhje me ftesën tonë)
Besimtar
Çdo person i cili ka besim në ftesën tonë, beson në atë që ne themi, miraton parimet tona, gjen në to atë mirësi që ia kënaq shpirtin dhe ia bind zemrën, e ftojmë që të na bashkëngjitet menjëherë, me qëllim që të punojmë së bashku dhe të forcojmë zërin e kësaj thirrjeje me pjesmarrjen tonë. Besimi nuk ka asnjë kuptim nëse nuk shoqërohet me punë, ashtu siç nuk ka asnjë vlerë, nëse propaganduesi i tij nuk motivohet për ta realizuar atë, apo për ta sakrifikuar në rrugë të tij. Të parët tanë të mirë e kanë vërtetuar besimin me punë dhe kanë sakrifikuar për të. Allahu ua hapi atyre zemrat për udhëzimin e Tij, prandaj ata pasuan të Dërguarit e Tij, besuan në misionet e tyre dhe për to u përpoqën ashtu siç duhet. Allahu i ka shpërblyer ata me shpërblimin më fisnik, madje ata marrin edhe shpërblimin e atyre që i kanë ndjekur, pa iu pakësuar askujt asgjë nga shpërblimi që i takon.
Hezitues (i luhatur)
Çdo person të cilit nuk i është bërë e qartë e vërteta, apo çdokush që nuk e ka konstatuar sinqeritetin dhe dobinë e fjalës, është hezitues dhe i lëkundur (përsa i përket ftesës tonë). Këtë person nuk e bëjmë pjesë të xhematit tonë për shkak të hezitimit të tij, mirëpo e këshillojmë që të ketë lidhje me ne, të lexojë rreth nesh, tani apo më vonë, të studiojë shkrimet tona dhe të vizitojë degët tona, me qëllim që ai personalisht të ndihet i qetë me ftesën tonë, në dashtë Allahu i Madhëruar. Kështu ka qenë në fillim edhe qëndrimi i disave prej atyre që pasuan të Dërguarin e Allahut.
Opurtunist (Interesaxhi)
Dikush e jep mundin e tij vetëm kur e di se do të përfitojë nga ajo gjë që bën, apo kur llogarit se ky “Investim” do t’i japë fitime. Ne i themi këtij: “Ndalo! Ne nuk do të kemi asnjë shpërblim për të të ofruar, përveç shpërblimit që do të marrësh nga Allahu i Madhëruar, nëse je i sinqertë dhe Xhenetin, nëse Ai shikon mirësi tek ti.
Me të vërtetë ne na lakmojnë për pozitën që kemi, megjithëse nuk kemi pasuri. Qëllimi ynë është: “Sakrifica dhe kontributi me gjithçka që kem”. Ne shpresojmë vetëm kënaqësinë e Allahut të Madhëruar, i Cili është Përkrahësi dhe Mbrojtësi më i mirë. Nëse Allahu i Madhëruar ia largon opurtunistit perden nga zemra dhe ia eleminon ankthin e lakmisë, ai do ta kuptojë se ajo që është te Allahu, është më e mirë dhe e përjetshme. Pas kësaj, një person i tillë do të zhvishet nga kthetrat e lakmisë dhe do të kontribuojë me bujari për të arritur shpërblimin e Allahut në Ahiret. Ajo që keni ju, mbarohet, ndërsa ajo që është tek Allahu është e përjetshme.
Allahu është e Vërteta absolute, prandaj Ai nuk ka nevojë për askënd dhe as për ata që nuk i japin përparësi Atij ndaj vetes, pasurisë, dunjasë, ahiretit, jetës dhe vdekjes së tyre. Kjo ka qenë edhe gjendja e njerëzve të tillë edhe më parë, të cilët refuzonin që t’i jepnin besën të Dërguarit të Allahut (a.s), nëse nuk u përcaktonte diçka si shpërblim, por përgjigja e vetme e të Dërguarit të Allahut (a.s) ishte: “Toka është e Allahut. Ai ia jep atë trashëgim cilit të dojë prej robërve të Tij. Fundi i lumtur u takon atyre që i frikësohen Allahut”[1]
Paragjykyes
Dikush mund të mendojë keq për ne. Ai është i rrethuar nga dyshimet, na shikon vetëm nëpërmjet syzeve super të errëta dhe flet ndaj nesh me një gjuhë dyshuese e plot mllef. Ai zhytet në mashtrimet e tij dhe qëndron në arrogancën e tij. Ne i lutemi Allahut për veten dhe për atë; të na e tregojë të vërtetën ashtu siç është dhe ta pasojmë atë, të na e tregojë të pavërtetën ashtu siç është dhe të na shmangë prej saj, të na frymëzojë ne dhe atë për tek e vërteta. Ne e ftojmë atë, nëse ai e pranon ftesën tonë, e thërrasim atë, nëse ai e pranon thirrjen tonë. Ne i lutemi Allahut për të, sepse vetëm tek Ai është shpresa. Allahu i Madhëruar i ka shpallur të Dërguarit të Tij për një kategori të caktuar njerëzish: “Vërtet ti (O Muhamed) nuk mund të udhëzosh kë të duash, por është Allahu Ai që udhëzon kë të dëshirojë. Ai i njeh më mirë ata që janë të udhëzuar.”[2]
Ne do të vazhdojmë ta duam këtë person dhe do të shpresojmë, që të na bashkangjitet dhe të bindet në ftesën tonë. Sllogani ynë për njerëz të tillë janë fjalët orientuese të Përzgjedhurit: “O Allah, fale popullin tim, pasi ata nuk dinë.”
Ne mendojmë se njerëzit i përkasin njërës prej këtyre kategorive në lidhjen me ftesën dhe misionin tonë. Ka ardhur koha, që muslimani të dijë qëllimin e tij dhe të përcaktojë objektivin e tij, në mënyrë që të punojë për të realizuar atë që ka për qëllim. Negjlizhenca e vazhdueshme, konceptet e pakuptimta, zemrat e përgjumura, hezitimi, imitimi, apo pasimi i verbër i çdo zhurmuesi nuk janë cilësi apo sjellje të besimtarëve.
Përkushtim total
Përveç kësaj, duam t’ia bëjmë me dije popullit tonë, se kjo thirrje vlen vetëm për atë që e ka kuptuar ftesën tonë në të gjitha dimensioned dhe është i gatshëm që t’i përgjigjet asaj me përkushtim të plotë, duke dhënë nga vetja, pasuria, koha dhe shëndeti, atë që i kërkohet për hir të kësaj ftese dhe këtij misioni. Allahu i Madhëruar thotë: “Thuaj: nëse etërit tuaj, bijtë tuaj, vëllezërit tuaj, gratë tuaja, farefisi juaj, pasuria juaj që e keni fituar, tregtia për të cilën keni frikë se nuk do të shkojë mirë dhe shtëpitë ku e ndieni veten rehat, janë më të dashura për ju sesa Allahu, i Dërguari i Tij dhe lufta në rrugën e Tij, atëherë prisni derisa Allahu të sjellë vendimin e Tij. Allahu nuk e udhëzon në rrugën e drejtë popullin e pabindur.”[3]
Kjo është një ftesë dhe mision që kërkon përkushtim të plotë e pa dualizma apo hezitime, nuk pranon ortakëri, sepse është unike në llojin e saj. Kush përgatitet për këtë ftesë, jeton me të dhe për të. E kush tregohet i dobët do të jetë nga neglizhuesit dhe pasivëve. Le ta dijë ky person, se Allahu do ta zëvendësojë atë me njerëz të tjerë, për të reallizuar misionin e Tij: “Të përulur me besimtarët dhe të ashpër me femohuesit; që luftojnë në rrugën e Alalhut dhe nu ki tremben qortimit të asnjë qortuesi. Kjo është mirësia e Allahut, të cilën ai jep kujt të dojë.”[4]
Autor: Imam Hasen El Bena
[1] – Sure En’am: 128.
[2] – Sure Kasas: 56.
[3] – Sure Et teubeh: 24.
[4] – Sure Maidej: 54.
