“Një ushtar i shkruan një letër vajzës së tij nga fronti dhe i thotë;
“Vajza ime e bukur,
Sot është 14 korriku, dita e dytë e Ramazanit. Shejhul Islami lëshoi një fetva duke thënë se nuk mund të agjëroni. Por nuk u ndjeva rehat.
Kam ndërmend të agjëroj. Në syfir gjeta dy rrënjë çiriş (një bar më i vogël se një presh) midis shkurreve. Kam ngrënë syfir me ta. Gërmuam llogore të reja gjatë ditës.
Nuk kam heshtur kurrë. Ofensiva është rritur. Nuk mund ta nxirrnim kokën. Në mbrëmje një ushtar kendoi ezanin.
Brenda llogores, mensa qarkullonte dorë më dorë. Të gjithë e prishën agjërimin me ujë.
Mendova se isha i vetmi që agjëroja. Rezulton se të gjithë kishin agjëruar. Balonja më erdhi e fundit. Erdhi, por më vinte turp nga vetja.
Shokët e mi agjëronin të gjithë pa syfir. Unë, nga ana tjetër, u ndjeva në siklet ndaj miqve të mi, sepse hëngra dy agrume. i cili ishte një dëshmor që agjëroi atë ditë
I derdha lot duke pyetur se si mund t’ua shpërblej banorëve të Erzurumit, Ballkanit Darendes dhe Yenice-it… Epo, kështu u bë kjo tokë.
